Emma werkte al vier maanden op de marketingafdeling van Van Kessel Consulting. Jong, scherp, ambitieus. Maar het was haar baas, Lucas van Kessel zelf – begin veertig, koel, stijlvol en altijd beheerst – die haar het meest fascineerde. Niet omdat hij aantrekkelijk was (wat hij zeker was), maar om de manier waarop hij keek: alsof hij alles al van je wist.
Op vrijdagmiddag kreeg ze een bericht via Teams:
Tussen ons: mijn ex is nu actief op deze site en laat zich elke avond anoniem volspuiten door mannen uit haar buurt. Ze filmt alles en stuurt het terug. Geen condoom, geen regels.
"Laat vanavond je scherm aan. Ik wil dat rapport nog bespreken. Geen haast – na zessen."
Het was niet ongewoon dat Lucas laat werkte. Maar Emma voelde direct de spanning. Ze wist dat dit geen gewone bespreking zou worden. Iets in zijn blik die middag, toen ze hem koffie bracht, had haar bloed sneller doen stromen. En iets in haar deed haar gehoorzamen.
Om kwart over zes waren alle bureaus verlaten. Alleen het licht op zijn kantoor brandde. Emma wachtte, haar hart bonkte, haar handen waren klam. Ze had haar blouse iets losser geknoopt. Geen make-up bijgewerkt. Ze wilde dit niet gepland laten lijken. En toch... alles aan haar lichaam was gespannen van verwachting.
Ze klopte.
"Binnen."
Lucas zat aan zijn bureau, strak in overhemd, mouwen opgerold. Hij keek haar aan zonder te glimlachen. “Laat het rapport maar liggen. Doe de deur op slot.”
Ze deed wat hij vroeg.
“Zet je telefoon uit. Dan leg ik je uit wat deze firma écht van je vraagt.”
“Heb jij enig idee,” begon Lucas terwijl hij opstond, “hoe vaak ik naar je heb gekeken als je over de gang liep?” Hij liep langzaam naar haar toe. “Hoe je billen me hypnotiseren? Hoe je nek me afleidt als je je haar omhoog doet?”
Emma antwoordde niet. Ze durfde nauwelijks adem te halen.
Hij stond nu voor haar. “Ben je hier vrijwillig, Emma?”
Ze knikte.
"Dan wil ik dat je nu je rok uittrekt. En je ondergoed op mijn bureau legt."
Hij keek haar strak aan. Geen twijfel. Alleen commando.
Ze deed het.
Langzaam trok ze haar rok over haar heupen, liet het geritsel van stof het enige geluid zijn in de kamer. Daarna haar string, nat van anticipatie. Ze legde het neer. Lucas pakte het op, bracht het naar zijn neus. Snuifde. Glimlachte.
“Dat is goed,” zei hij. “Je weet wat je bent. Je weet wat ik zoek.”
Hij leidde haar naar de glazen vergaderruimte. Gordijnen gesloten. Alleen een dimlicht boven de tafel. Op het glas: vingerafdrukken van eerdere avonden?
Op tafel lagen touw, een leren paddle, een blinddoek.
“Ga op handen en knieën op de tafel,” zei Lucas. “We gaan je afleiden van spreadsheets.”
Ze kroop op de koele tafel, haar knieën spreidend. Haar gezicht voelde warm, haar ademhaling hortend. Hij bond haar polsen met satijn. Niet strak. Maar stevig.
De blinddoek ging om. En toen: stilte.
Tot ze zijn adem vlak bij haar oor voelde. En iets kouds – een metalen klem op haar tepel. Ze schokte. Kreunde. Lucas legde zijn hand op haar rug.
"Adem in," beval hij. "Langzaam. Jij werkt nu voor mij."
Hij sloeg haar billen, ritmisch. Niet hard, maar precies – als een metronoom. Tussen de tikken door streelde hij haar rug, haar dijen, haar vochtige opening.
Ze was volledig onderworpen. Haar gedachten gingen alle kanten op, maar haar lichaam was helder. Ze hoorde zijn rits. Voelde zijn erectie tussen haar billen. Hij wachtte. Tot ze zelf haar heupen bewoog, vragend.
“Zeg het,” commandeerde hij.
“Neem me,” fluisterde ze.
“Harder.”
“Néém me. Alstublieft.”
Hij gleed in haar met een diepe stoot. Haar lichaam gilde zonder geluid. Hij hield haar vast, duwde diep, trok zich langzaam terug. Elke stoot een test. Elke beweging een les.
Ze probeerde zich vast te houden aan de tafelrand, maar haar handen waren gebonden. Elke keer als ze kwam, klemde haar lichaam zich om hem als een echo. Hij versnelde, haar kreten werden zwaarder.
Toen trok hij zich terug. Ze voelde leegte. En toen: zijn mond op haar, likkend, drinkend van haar lust. Zijn vingers voegden zich erbij, haar lichaam kronkelde. Ze kwam opnieuw, zwaarder, schokkender.
Hij fluisterde: “Nog niet genoeg.”
Hij draaide haar om. Bond haar benen aan de poten van de tafel. Nu lag ze open voor hem, een werkstuk, een scène.
Lucas kneep haar tepels, beet haar buik, greep haar haar. Elke handeling was berekend. Ze werd gevuld met een speeltje – vibrerend, diep. Haar lichaam steeg op, haar rug bolde.
Hij nam haar mond. Dwong haar ademhaling te volgen. “Zeg me dat je mijn eigendom bent.”
“Ik ben van u.”
“Dat weet ik. En jij weet dat dit pas het begin is.”
Toen hij haar losmaakte, tilde hij haar op. Droeg haar naar de loungebank in zijn kantoor. Legde haar neer, kuste haar slapen.
“Je hebt het goed gedaan.”
Ze keek op, ogen wazig. “Gaat dit… vaker gebeuren?”
Hij glimlachte. “Dat hangt af van je rapport volgende week.”
Emma liep de kantoorgang door, haar rok net iets korter dan normaal. Lucas zat aan zijn bureau, de deur op een kier.
Ze legde een envelop op zijn tafel. “Nieuwe cijfers.”
Hij keek haar aan. “Goede timing. Blijf straks even hangen.”
Ze wist: dit was geen opmerking over werk. Het was een code. En zij kende die nu ook.