Er is een plek waar vocht geen gevolg is van lust, maar een eenheid van meting. Waar het lichaam geen bezit is, maar een instrument dat registreert, ontvangt, doorsluisd. Hier telt geen naam. Alleen volume. Textuur. Acceptatiegraad. En Kaja weet het. Toch heeft ze zich aangemeld. Niet omdat ze gedwongen werd. Maar omdat ze vrijwillig wilde verdwijnen in getallen.
Ze had wekenlang getwijfeld. Het formulier gelezen. De bijsluiter doorgespit. Geen medische details. Geen concrete uitleg. Alleen de belofte dat haar lichaam "gemeten en benut" zou worden. Niet voor geld. Niet voor een partner. Voor de archieven.
Ik ken een secretaresse die overdag agenda’s beheert, maar ’s avonds zichzelf laat vullen door vreemden van deze site. Discreet en geil.
Ze werkte als bio-analist. Was gewend aan regels, protocollen, referentiewaarden. Maar wat haar intrigeerde was de afwezigheid van die structuur. De Vochtbank beloofde geen reproductie. Geen kinderen. Alleen overdracht. Anoniem. Sensueel. Geregistreerd. En onomkeerbaar.
De taxi stopte op een binnenplaats zonder naambord. Eén deur. Eén bel. Kaja drukte. De klik van een elektrisch slot. Geen woorden. Ze ging naar binnen. Trap naar beneden. De geur veranderde: metaal, ozon, latex. En iets wat leek op gedempt zaad. Niet vies. Intrigerend. Haar lichaam reageerde voor ze het doorhad. Tinteling. Spanning in haar onderrug. De voorbode van lekkage.
Een vrouw in een witte jas wachtte haar op. Niet jong. Niet oud. Gladde huid. Ogen zoals scanners. Ze bekeek Kaja zonder oordeel. "Je hebt toestemming gegeven?" Kaja knikte. "Goed. Dan is alles van jou vanaf nu van ons. Je hoeft niets te zeggen. Alleen te reageren."
Ze liep achter de witte jas aan naar een ruimte zonder ramen. Alleen LED-licht. Alles steriel wit, behalve de vloer: glanzend zwart rubber. In het midden een ligtafel, horizontaal zwevend op een stille motor. Ernaast een rek met buizen, mondstukken, zachte haken, elektroden. Niet als martelwerktuigen, maar als medische extensies. Perfect verzorgd. Voorbereid.
De witte jas wees. "Kleding daar." Ze deed het. Jas uit. Blouse open. Bh los. Broek over heupen. Slip vochtig. Ze twijfelde, toen niet meer. Liet het vallen. Nu was ze naakt. Niet bloot voor een ander. Maar als een oppervlak dat wacht op een experiment.
Haar polsen werden vastgemaakt met zachte lussen. Haar enkels gespreid in open stand. Niets knelde. Alles registreerde. Een hartslagsensor om haar borst. Ademhalingsmeter aan haar zij. Eén draadje tussen haar schaamlippen, verbonden aan een transparante gelstrip.
Geen vingers. Geen stemmen. Alleen een machinearm die langzaam uit het plafond daalde. Aan het uiteinde: een ronde kop met een natte, warme textuur. De arm positioneerde zich tussen haar benen. Raakte haar niet aan. Alleen de lucht bewoog. En toch begon haar lichaam te reageren. Rillingen. Pulsaties in haar bekken.
Plots een zachte zuiging. Niet op haar clitoris, maar langs haar lies. Een tweede arm kwam tevoorschijn. Deze streek met een koude gelstrip over haar onderbuik. Kleine elektrische impulsen volgden. Haar buikspieren trokken samen. De witte jas keek, noteerde. Geen opwinding. Meting.
Kaja hijgde. Vocht begon zich te verzamelen. Geen orgasme. Geen drift. Gewoon vloeistof. Ze voelde hoe haar opening begon te lekken. Langzaam, ritmisch, alsof haar bekken een pomp was. Alles werd opgevangen. Niets ging verloren.
Een transparante slang gleed uit de muur. Op het uiteinde een mondstuk in de vorm van een halve penis, zacht latex. Kaja’s hoofd werd iets opgetild. De slang rustte tegen haar lippen. "Zuigen," klonk het. Haar lippen sloten zich. Het mondstuk begon te pulseren, traag, dan sneller. Warm vocht stroomde naar binnen. Niet bitter. Niet zoet. Tussenin. Als witte wijn die lang bewaard was.
Ze slikte. Haar tong gleed over het oppervlak. Er kwam meer. Langzaam. Kaja voelde haar lichaam reageren. Niet alleen onderin, maar ook in haar borst. Haar tepels verharden. Haar keel ontspande. Ze werd een vat. Geen doel. Alleen functie.
Na de vierde puls gleed het mondstuk dieper in haar keel. Geen paniek. Haar ademhaling werd vertraagd. Gecontroleerd. Ze gaf zich over aan het ritme. In. Zuigen. Pauze. Slik. Uit. De witte jas zei: "Goed. Je capaciteit stijgt." Ze glimlachte. Tranen liepen langs haar slapen, van inspanning en herkenning tegelijk.
Haar benen werden nog verder gespreid. Een kleine metalen canule werd ingebracht. Koud. Precisie. Geen ruwheid. Daarna volgde een zachte injectie: eerst lucht, dan vloeistof. Sperma. Van waar? Wie? Ze wist het niet. Maakte het uit? Het voelde warm, als een bad binnenin haar. Niet erotisch. Maar existentieel.
Het vulde haar langzaam. Ze voelde de druk opbouwen. Geen explosie. Geen schreeuw. Alleen overgave. Haar bekken kantelde vanzelf. Haar wangen kleurden rood. Ze opende haar mond. De witte jas legde een vinger op haar tong. "Rustig. Je bent in opname." Ze wist dat haar lichaam alles zou herinneren. Zelfs als haar hoofd straks niets meer wist.
De machines trokken zich terug. Kaja lag stil. De witte jas plaatste een scherm naast haar. Toonde grafieken. Hartslag. Vochtverlies. Volume opgezogen. Volume ontvangen. Ze hoorde haar eigen adem. "Je reactie was optimaal. Je lichaam heeft geen grens aangegeven. Je bent geschikt voor hergebruik."
Ze voelde geen trots. Geen schaamte. Alleen iets wat leek op rust. Ze was geen vrouw geweest. Geen analist. Geen rol. Alleen huid, tong, ingewand. Dat voelde niet vernederend. Maar verlossend.
Ze kreeg een microchip op haar huid, vlak onder haar navel. Niet zichtbaar. Alleen scanbaar. De witte jas zei: "Je bent nu opgenomen. Niet als identiteit. Maar als kanaal. Je hoeft niets meer te doen. Alleen beschikbaar zijn."
Ze knikte. Haar knieën trilden. Haar mond smaakte nog naar sperma en antiseptisch schuim. Haar binnenste voelde warm, alsof het haar nog steeds vulde. Ze kleedde zich aan zonder gêne. Alles in haar voelde anders. Zwaarder. Of misschien juist lichter.
Buiten was het licht. Ze knipperde. Haar schoenen klakten op de stoep. Niemand keek haar aan. Niemand wist waar ze vandaan kwam. Maar in haar heupen zat nog steeds het geheugen van de zuiging. In haar kaken het ritme van slikken. In haar baarmoeder de restwarmte van iets dat geen kind werd. Alleen data. En verlangen.
In de Vochtbank gaf Kaja geen toestemming met woorden. Ze liet haar lichaam spreken. Niet als taal. Maar als infrastructuur. Ze werd geen eigendom. Geen gebruiksvoorwerp. Ze werd een kanaal. En dat was genoeg. Geen verhaal. Geen moraal. Alleen registratie.