Lisa droeg haar luier nu vaker. Niet meer alleen 's avonds, maar soms ook op een vrije middag. Daan had haar langzaam begeleid naar een nieuw ritme. Elke sessie begon met rust, met zorg, met rituelen. Ze wist wanneer ze haar rompertje aan moest. Wanneer ze zich moest melden. Wanneer ze niet meer hoefde te denken.
Ze vond vrede in die regels. En juist daarom… kon hij ze af en toe zonder waarschuwing breken.
Je hebt het verhaal nog niet uit, maar ik moet dit kwijt: op deze site zoeken vrouwen echt naar one night stands. Geen fakes, geen tijdverspillers. Gewoon seks.
Op een regenachtige donderdagavond, net na het avondeten, kwam Daan achter haar staan terwijl ze afwaste. Zijn hand gleed zacht over haar billen. Hij fluisterde:
“Je hebt je best gedaan vandaag. En daarom krijg je een keuze.”
Lisa hield haar adem in. Hij gaf zelden keuzes.
“Je mag vanavond je luier zelf uitdoen… of je mag hem laten zitten tot morgenochtend. Geen straf. Alleen gehoorzaamheid. Jij beslist.”
Ze draaide zich langzaam om. Haar wangen kleurden. De luier drukte warm en zwaar tussen haar benen. Ze voelde zich klein. Maar ook veilig.
“Ik wil hem aanhouden,” fluisterde ze.
Daan knikte. Geen lof. Alleen erkenning.
“Goed zo, meisje.”
Hij tilde haar op, droeg haar naar bed, en stopte haar in alsof ze van porselein was. Toen hij het licht uitdeed, voelde ze de beloning – niet in seks, niet in aanraking – maar in vertrouwen.
Op zaterdagochtend kreeg Lisa voor het eerst een ‘uitlog-moment’. Daan had een schema gemaakt:
Toen het 12:30 was, zat Lisa met haar benen gespreid op een verschoningsmatje. Daan veegde haar voorzichtig schoon, depte haar droog, en trok langzaam de romper omhoog.
Hij pakte haar gezicht vast, keek haar aan.
“Welkom terug, Lisa.”
Ze knikte – een tikje verdwaasd – en glimlachte klein.
“Dank je,” zei ze. “Voor… alles.”
Ze voelde het verschil in haar lichaam. Hoe loslaten ook nawerkte. Hoe de regels in haar systeem kropen, als een zachte discipline die ze stiekem verlangde.
Op een dag stelde Daan iets voor wat haar adem benam:
“Een korte wandeling. In de luier. Onder je jurk.”
“Buiten?” vroeg Lisa.
“Ja. Geen zichtbare rand. Niemand hoeft het te weten. Alleen jij. En ik.”
Ze twijfelde. Maar haar hart klopte hevig van spanning. En verlangen.
Een halfuur later liep ze naast hem door het park, haar hand in de zijne. Onder haar zomerjurkje knerpte het zachte geritsel van haar luier bij elke stap.
Ze voelde zich bekeken. Gezien. Niet door de wereld, maar door hem.
“Ik wil dat je het voelt,” fluisterde hij. “Jouw overgave. Jouw keuze.”
Toen ze weer thuiskwamen, tilde hij haar zonder woordjes op, legde haar op het bed en verschoonde haar in stilte. Geen seks. Geen spel.
Alleen ritueel.
Die avond kreeg Lisa een nieuwe opdracht. Ze moest geblinddoekt op bed liggen, vastgebonden met satijnen linten, armen boven haar hoofd.
Daan legde een nat washandje op haar voorhoofd. Zacht. Koel. Verzorgend.
“Ik ga je aanraken,” zei hij. “Niet om je op te winden. Maar om je uit te schakelen.”
Ze slikte. Ze begreep niet meteen wat hij bedoelde, tot ze de eerste aanraking voelde.
Geen geslachtsdeel. Geen opwinding.
Hij streek over haar enkels. Haar knieholtes. De binnenkant van haar bovenarm. Haar zij. Haar rug.
Langzaam. Ritmisch.
Tot haar adem vertraagde. Haar benen verslapten. En haar geest begon los te laten.
Ze lag daar. Incontinent in gevoel. Overgegeven aan het moment.
Toen hoorde ze zijn stem.
“Plas.”
Ze deed het.
Zonder nadenken. Zonder vragen. Haar blaas ontspande zich. Warmte verspreidde zich in haar luier. Ze huilde zacht.
“Goed zo,” fluisterde hij.
Hij verschoonde haar zoals altijd. En hield haar daarna lang vast.
Ze voelde zich niet klein. Niet gekleineerd.
Ze voelde zich gedragen.
De volgende ochtend besloot Daan haar te ‘voeden’.
Niet figuurlijk.
Letterlijk.
Hij bracht haar naar de bank, legde haar in zijn armen, trok zijn shirt uit, en legde haar hoofd tegen zijn borst. In haar mond: een siliconen speen die aan een slangetje verbonden was met warme melk.
Ze dronk.
Langzaam. Diep.
Daan wiegde haar zacht. Niet als baby. Maar als mens in overgave.
“Ik hou van dit meisje,” fluisterde hij. “En van de vrouw daaronder.”
Lisa slikte, huilde stil, en wist dat ze nog nooit zó veel had gevoeld… door zó weinig te hoeven zijn.