Fenna was een vrouw die iedereen in de stad kende als charmant, succesvol en professioneel. Maar niemand wist dat onder haar maatpak een verlangen schuilging dat ze tot nu toe alleen in haar fantasieën had verkend: volledige onderwerping in latex.
Op een nacht besloot ze het niet langer te onderdrukken. Ze meldde zich aan bij een exclusieve dominatrix-club, onder de naam Nocturna. Ze vroeg niet om een partner. Ze vroeg om een Meester.
Even serieus: als je houdt van jonge meiden die op zoek zijn naar sugar daddies… check dan deze site. Sommigen zijn pas net 21 en willen maar één ding: ervaren mannen.
De club antwoordde met slechts één zin:
"Je wordt opgehaald. Neem niets mee. Draag alleen latex."
Fenna droeg een zwarte latex catsuit die haar hele lichaam omhulde als een tweede huid. De glans reflecteerde de kaarsen die in de kamer brandden. Ze werd geblinddoekt en meegenomen in een zwarte bestelwagen.
Toen ze de blinddoek afdeed, stond ze in een ruimte met spiegels aan elke kant. In het midden: een soort altaar, bekleed met latex. Aan de muur: ringen, haken, katrollen. En op een troon zat hij: Dominus Vex, haar meester voor de avond.
"Jij bent niet hier voor seks," zei hij met een lage, beheerste stem. "Jij bent hier om getransformeerd te worden."
Fenna werd geboeid aan polsen en enkels, gespreid op het altaar. Haar gezicht was bedekt met een gasmaskerachtig masker dat slechts haar mond vrijliet. Dominus Vex streek langzaam met een zweep over haar lichaam.
“Ik ga je niet slaan,” zei hij. “Ik ga je herschrijven.”
Ze kon niet spreken. Alleen voelen.
Hij bracht olie aan op het latex tot ze glom als een standbeeld. Toen kwam de eerste aanraking: geen huid-op-huid, maar via handschoenen van strak rubber. Hij duwde een anaalplug in haar terwijl ze kreunde door het masker.
“Je lichaam is nu eigendom. Geen bezit meer van jou.”
Hij leidde haar naar een ‘muur van discipline’ – een rechtopstaand latex vlak waar ze met magneethaken werd vastgezet. Haar benen wijd, haar armen boven haar hoofd. Ze kon zichzelf zien in de spiegel recht tegenover haar.
Toen kwamen de assistenten – drie submissieve mannen in rode latex. Zij mochten haar tong, haar borsten, haar anus gebruiken. Eén zoog op haar tepels doorheen het latex, de ander bereidde haar vagina voor met een koud glijmiddel dat tintelde.
Fenna kreunde. Ze wilde meer. Ze kreeg het.
Dominus Vex nam haar – volledig, anaal, zonder haast – terwijl zij aan de muur hing, trillend, glimmend, opgelost in latex.
Ze werd terug naar het altaar gebracht, op handen en knieën. Haar catsuit was nu open aan kruis en borsten. Dominus zette een camera neer.
“Jouw vernedering wordt vastgelegd. Niet voor publicatie, maar zodat jij altijd weet wie je écht bent.”
Ze werd volgespoten. Door twee, drie, vier mannen tegelijk. Haar lichaam druipte van sperma, gemengd met het zweet dat onder haar latex kropen. Ze likte hun vingers. Ze bedelde om meer.
Op haar onderrug tekende Dominus met een naaldachtig brandijzer in latex het woord:
"BEZET"
Niet permanent, maar zichtbaar. Zichtbaar genoeg dat het voelde als een tatoeage van onderwerping.
“Je bent nu niet meer Fenna,” zei hij. “Je bent functie. Je bent lustobject. En je zult niet meer vergeten wat latex met je doet.”
Toen ze de club verliet, was ze anders. Ze keek mensen niet meer op dezelfde manier aan. Ze wist iets. Ze was iets geworden. Geen vrouw in latex. Maar latex zelf.
Later schreef ze in haar dagboek:
"Ik dacht dat ik latex wilde voelen op mijn huid. Maar het voelde latex in mijn ziel. En ik ben nooit meer vrij geweest dan als eigendom."
Na haar eerste nacht keerde Fenna niet naar huis. Dominus Vex had haar iets voorgesteld: een week lang leven als zijn object. Geen naam. Geen identiteit. Alleen latex, bevelen en dienstbaarheid.
Ze tekende met trillende hand het contract.
Voor die week zou ze:
Ze werd kaalgeschoren. Haar hoofd omwikkeld in strakke zwarte latex. Haar lichaam ingesmeerd met glansolie tot het spiegelde. Haar geslacht werd voorzien van een metalen ring – geen aanraking zonder toestemming.
Dominus Vex bevestigde een tag aan haar nek:
OBJECT-07
“Je bent geen Fenna. Je bent een functie,” zei hij. “Je leeft nu in het latexrijk.”
Ze werd in een vacuümbed gelegd – haar lichaam volledig afgesloten, alleen mond en neus via buisjes bereikbaar. Drie uur lang lag ze stil, haar eigen ademhaling hoorbaar als een ritmisch gesis in het donker.
Die dag kreeg ze geen enkele menselijke behandeling. Ze werd neergezet in een glazen vitrinekast, rechtop, met haar benen vastgesnoerd. Klanten van de club kwamen langs en tikten op het glas. Eén mocht haar tepels stimuleren via openingen in het latex. Een ander bracht een kleine vibrator in haar – die ze niet mocht negeren, maar ook niet op mocht reageren.
Ze kwam. En werd genegeerd. Want een object krijgt geen aandacht als het presteert. Alleen als het faalt.
’s Avonds werd ze uitgezogen, gewassen en opnieuw ingesmeerd.
Op dag vier werd ze door drie mannen tegelijk genomen. Niet als vrouw, maar als apparaat. Ze zat op handen en knieën, haar gezicht rustend op een standaard. Haar anus en vagina waren opengelegd door een speciaal harnas. Er werd niet gesproken. Alleen gebruikt.
Na het zesde orgasme hoorde ze Dominus fluisteren:
“Jouw zweet, je lust, je schaamte… het maakt dit latex levend.”
Ze huilde. Niet van spijt. Maar van het gevoel volledig verdwenen te zijn. En dat was precies wat ze verlangde.
Er was een trap in de club die leidde naar een glazen loopbrug. Die avond werd Fenna daaraan vastgeketend – onder haar, klanten die naar boven keken. Boven haar, een mannenrij.
Eén voor één masturbeerde ze hen af, geblinddoekt, knielend. Zaad droop op haar rug. Ze likte het op commando. Haar latexmasker gleed van glans naar druipend.
En terwijl mensen haar bekeken, hoorde ze slechts:
“Object presteert naar behoren.”
Op de laatste dag werd Fenna niet gewekt. Ze lag al klaar: gepositioneerd als altarestuk, in glanzend zwart, een buis in haar mond, een dildo in haar. Het was geen voorbereiding. Het was haar ritueel.
Dominus Vex knielde bij haar en fluisterde:
“Zou jij dit willen voor altijd?”
Ze knikte.
“Dan wordt dit je lot. Niet als straf. Maar als bestemming.”
Een maand later keerde Fenna terug naar de club. Niet als gast. Maar als eigendom van de ruimte. Ze kreeg een nieuw label:
ALTAR 01
Ze sprak nooit meer. Ze leefde in latex. Ze diende. Ze glansde. Ze bestond.
En ze was eindelijk vrij.