Tijdens de laatste uren van kerstavond helpt Floor een elegante klant in de lingerieruimte. Élodie is veeleisend, zacht van stem, en vraagt of Floor mee het pashokje inkomt om te ‘assisteren’. Achter het rode gordijn ontstaat een verleidingsspel — langzaam, geraffineerd, zintuiglijk. Buiten tikt de regen tegen de ramen van de Dam, maar binnen verdwijnt de tijd. En achter de spiegels houdt iemand de wacht.
Het warenhuis stond stil te glanzen in de avondkou. De gevel van De Bijenkorf was versierd met duizenden kleine lichtjes, hun reflectie trilde op het natte asfalt van de Dam. Sophie voelde haar adem warm worden in haar sjaal terwijl de kerstklokken ergens zacht nagalmden.
In haar eentje liep ze door de gang met feestjurken — satijn, fluweel, glinsterende kraaltjes — en dacht aan de stilte die haar afgelopen weken had bijgebleven. Niet de geluidloze stilte van verlaten kamers, maar de stilte van wat onverwoord bleef tussen haar lippen.
Hey mannen, deze oproep is echt alleen bedoeld voor oudere mannen. Ik hou van gangbangs en om hard genomen te worden door oudere mannen, zonder verplichten. Interesse? Stuur me een berichtje en wie weet kan je me harige kutje likken 😉
Ze werkte als tijdelijke verkoopmedewerkster. Het was december, druk, maar haar hoofd voelde leeg. Toen ze voorbij het rek liep, viel haar oog op een klant — elegant, zelfverzekerd, in een lange jas, stop‑haar en donkere handschoenen. De klant koos een jurk, draaide zich om en zei zonder glimlach:
“Mag u mee het pashokje in?”
Sophie knipperde. Haar hart sloeg sneller. “Ja,” zei ze.
Onder het rode gordijn stapten ze samen in.
Binnen was het stiller. De geluiden van het warenhuis vervaagden: het tika‑tak van paskamerlichtjes, het zacht geruis van kleding. De kerstmuziek daarbuiten werd onderdrukt door de dikte van stof en stilte.
De klant ging tegenover Sophie staan. De jurk hing los op haar arm. Ze glimlachte nauwelijks. “Ik wil jouw mening,” zei ze. Haar stem was laag, bijna in een fluister. “Niet alleen op de jurk.”
Sophie hapte licht naar adem. De jurk glansde in het licht van de pashoklamp. Haar vingers raakten de stof, maar haar blik werd gevangen door de ogen van de klant.
Er gebeurde iets in die blik — geen verlangen zoals in films, maar iets scherps, iets met intentie.
Toen sloot de klant het gordijn.
“Nu zijn we alleen,” zei ze.
Er werden geen spiegels aangezet. Alleen één stoel. De jurk hing aan een haak. Sophie zat daar — in haar uniform, gevoelsmatig bloot tegen de luxe. De klant bekeek haar — langzaam — alsof ze een kunstwerk was en ook een toeschouwer. Sophie voelde haar rug trillen.
“Kijk naar mij,” zei de klant zacht. “En vertel me wat je ziet.”
“U… u bent mooi,” zei Sophie, haar stem klein.
De klant glimlachte. “Dank je. Maar wat zie jij in mij?”
Sophie slikte. Ze keek goed: de lijnen van het gezicht, de vorm van de schouders in de jas, de handen verborgen in de handschoenen. “Iets dat sterke is,” zei ze.
“Ik ben sterk,” zei de klant. “En jij? Elke avond help je mensen schitteren. Maar wie laat jou schitteren?”
Sophie voelde wiebeligheid in haar knieën. Ze opende haar mond — sloot hem weer.
“Misschien niemand,” fluisterde ze.
De klant knikte. “Misschien niemand. Maar misschien ook: ik.”
De klant stapte dichterbij. Haar hand gleed over de jurk — zij zag hoe Sophie keek naar de huid van de stof, hoe de pailletten glinsterden. Toen legde de klant haar hand op Sophie’s schouder — zacht maar beslist.
Sophie voelde het contact — niet spannend of zomaar aanraking — maar aandacht. Haar arm tintelde. Haar borstkas werd warm. Ze draaide zich een fractie. De klant nam een stap naar achter — observeerde haar.
“Voel je de stof?” vroeg ze. “En voel je jezelf?”
Sophie knikte. Haar vingers streken over de jurk, maar haar geest was in beweging, los van uniform en winkellicht.
De klant legde opnieuw haar hand op Sophie’s pols — voelde haar hartslag. “Je adem versnelt,” zei ze. “Goede reactie.”
Sophie hoorde zichzelf niet ademen. Ze voelde haar huid voor haar denken.
De klant trok de jurk aan. Sophie keek hoe zij draaide voor de spiegel — maar de spiegel werd vervangen door het gordijn; haar armen verdwenen in de mouwen, haar silhouet veranderde. Sophie zag een nieuwe lijn — als een tweede huid.
De klant stond stil, keek Sophie recht aan. “Wil je mij beoordelen?” vroeg ze. “Of wil je jezelf beoordelen in mij?”
Sophie slikte. “Ik wil eerlijk zijn.”
“Goed,” zei de klant. “Wees dat.”
Ze deed een paar kleine aanpassingen — zij legde de jurk, Sophie haar hand — en nu stonden ze dichtbij. Heel dichtbij. De adem van de klant voelde op Sophie’s wangen.
“Nu is je beurt,” zei de klant. “Trek de jurk weer uit.”
Sophie voelde een schok van verrassing. Maar iets in haar besloot — mee te doen.
Ze haalde de jurk uit de kast, legde hem neer. De klant gleed uit haar jas — zichtbaar onder de open ruimte, haar huid bleek in het zachte licht van de winkelpaskamer. Sophie zag een lijn op de sleutelbeenderen, zag hoe de klant haar haar losgooide. Een oudere vrouw, een jonge vrouw — de tijd vervaagde.
Sophie voelde haar uniform vreemd zwaar. Ze trok haar jas uit — langzaam. Elke beweging berekend. De klant keek. Niet oordelend. Observant.
“Schoon,” zei de klant. “Nu jij.”
Sophie knikte. Haar handen trilden iets. Ze trok haar blouse los — net zo langzaam — en stond daar — haar huid tegen het winterlicht dat door het winkelraam kwam.
Ze voelde blootstelling – niet schaamte. Maar inzicht.
De klant nam een lint uit haar tas — zij gaf het aan Sophie. “Draag dit,” zei ze. “Als herinnering aan deze nacht.”
Sophie keek naar het lint — goudkleurig — en knoopte het rond haar pols. Het voelde koud. Maar sprak warmte uit.
De klant nam een stap achteruit, keek naar Sophie als naar een compleet nieuw lichaam. “Je werk geeft anderen glans,” zei ze. “Maar wacht — tot jij jezelf glans geeft.”
Sophie glimlachte — onverwacht. “Ik denk… dat ik dat ga doen.”
“Dan…” zei de klant zacht. “Dan hebben we gewonnen.”
Ze stapte naar de deur, pakte haar jas. Sophie keek naar haar uniform — voelde iets anders passen. Geen pasvorm. Geen rol. Maar een wens.
Ze gaf Sophie een laatste blik. “Tot volgend jaar,” zei ze.
De deur viel zacht dicht.
Sophie stond in het pashokje — nu alleen. Het gordijn dicht. De jurk hing terug aan de haak. De lint rond haar pols. Ze raakte de stof aan. Maar haar gedachten waren onderweg — langs de gangpaden, langs klanten en belletjes.
Ze kleedde zich aan. Elke beweging langzaam, alsof ze de stilte wilde verlengen. Buiten hoorde ze een bel – misschien sprak de straat, misschien haar hart.
Ze stapte naar buiten. De straat was koud. De sneeuw had zich gezet. De kerstverlichting reflecteerde in de natte tegels. Ze keek naar haar lint. En glimlachte weer.
Toen ze thuis was, zette ze het lint neer op haar kaptafel. Ze keek in de spiegel. Haar huid leek anders — niet door aanraking alleen, maar door aanwezigheid. De jurk lag op de stoel — geen kroon, maar herinnering.
Ze ademde.
Ze voelde.
En de belletjes van de winkel gingen nog na in haar gedachten.