Arjen stond voor een zware metalen deur, zijn handen klam van het zweet. De gang was stil, steriel en fel verlicht. De geur van ontsmettingsmiddel prikte in zijn neus. Hij wist niet wat er achter de deur op hem wachtte, alleen dat hij hier moest zijn. Dokter Helena had hem kort maar krachtig geappt: “20:00 precies. Kleding: loszittend. Geen ondergoed. Geen vragen.”
De deur ging met een mechanisch gezoem open. Daar stond ze. Dokter Helena. Een lange, strakke vrouw van rond de veertig, in een sneeuwwitte doktersjas die net genoeg openstond om het glanzende latex pak eronder te tonen. Haar blonde haar zat in een strakke knot. Haar ogen waren koud, zakelijk – alsof hij een object was, geen persoon.
Hey mannen, deze oproep is echt alleen bedoeld voor oudere mannen. Ik hou van gangbangs en om hard genomen te worden door oudere mannen, zonder verplichten. Interesse? Stuur me een berichtje en wie weet kan je me harige kutje likken 😉
“Arjen,” zei ze kalm. “Je bent op tijd. Dat zal ik onthouden.”
Ze draaide zich om zonder hem nog een blik te gunnen. “Volg me.”
Arjen stapte de kamer binnen. Het voelde niet als een behandelkamer, maar als een laboratorium. Aan de muren hingen instrumenten in steriele houders: scalpels, klemmen, rubberen slangen. Midden in de kamer stond een verstelbare medische stoel met leren riemen bij de arm- en beensteunen.
“Uitkleden,” zei Helena terwijl ze latex handschoenen aantrok. Haar stem liet geen ruimte voor discussie.
Arjen aarzelde even, maar trok toen langzaam zijn T-shirt over zijn hoofd. Zijn handen trilden.
“Sneller,” zei Helena. “Je verspilt mijn tijd.”
Binnen enkele seconden stond hij volledig naakt. De koelte in de kamer beet in zijn huid.
“Op de stoel,” beval ze.
Arjen ging zitten. De leren riemen werden strak om zijn polsen en enkels vastgemaakt. Hij kon geen kant meer op.
“Je bent nu volledig in mijn handen,” zei Helena terwijl ze zijn kin vastpakte en hem dwong haar aan te kijken. “Alles wat er vanavond met je gebeurt, gebeurt omdat ik dat wil. Begrijp je dat?”
“Ja, Dokter,” fluisterde Arjen.
“Niet fluisteren,” zei ze hard.
“JA, DOKTER!”
Helena knikte goedkeurend. “Goed. Dan gaan we beginnen.”
Helena pakte een metalen stethoscoop en drukte het koude instrument tegen Arjens borst. Zijn hart bonsde onregelmatig.
“Je bent nerveus,” zei ze. “Dat is goed. Angst maakt je ontvankelijk.”
Ze bewoog langzaam omlaag, luisterde naar zijn ademhaling. Daarna pakte ze een penlight en scheen in zijn ogen.
“Je pupillen reageren sterk. Je lichaam staat al volledig open voor prikkels. We gaan zien hoever ik dat kan drijven.”
Ze liet haar handschoen zachtjes langs zijn dij glijden en plots kneep ze hard in zijn binnenbeen. Arjen hapte naar adem.
“Je weet niet wanneer ik zacht zal zijn of hard,” zei Helena. “Je weet alleen dat het zal komen.”
Helena liep naar een stalen tafel en pakte een reeks instrumenten: een thermometer, een metalen speculum, rubberen slangen en een injectiespuit gevuld met een helder vocht.
“Dit zijn geen speeltjes, Arjen,” zei ze. “Dit zijn medische hulpmiddelen. En jij bent mijn proefpersoon.”
Ze spoot een klein beetje van de vloeistof uit de spuit om te laten zien dat hij echt was.
“Deze injectie zal je spieren ontspannen. Je zult alles voelen, maar je kunt niet meer vechten.”
Arjen probeerde te spreken, maar Helena legde een vinger op zijn lippen. “Geen woorden. Alleen ondergaan.”
Ze spoot de vloeistof in zijn dij. Een warm gevoel verspreidde zich door zijn lichaam. Zijn armen en benen voelden zwaar, loom.
Helena pakte het speculum, een glimmend metalen instrument dat Arjen nog nooit van dichtbij had gezien.
“Je gaat precies ervaren hoe weinig controle je hebt,” zei ze.
Ze bracht het langzaam in hem, spreidde hem open. Arjen beet op zijn lip om geen geluid te maken.
“Je probeert stoer te zijn,” zei Helena. “Maar dat duurt niet lang.”
Ze draaide langzaam aan de schroef, elke klik klonk oorverdovend.
“Je bent open,” zei ze. “En iedereen die zou willen kan nu bij je naar binnen kijken. Hoe voelt dat?”
Arjen hijgde. “Schaamte, Dokter…”
“Goed,” zei Helena. “Schaamte is nuttig. Het houdt je stil.”
Helena verwijderde het speculum en pakte een dildo die ze aan een mechanisch apparaat bevestigde.
“Dit apparaat zal je penetreren met precies het ritme dat ik kies,” zei ze. “Je zult niet kunnen stoppen, je zult niet kunnen vluchten. En je mag niet klaarkomen tot ik het zeg.”
Het apparaat begon langzaam te bewegen. Arjen kromde zijn rug bij elke stoot.
“Je mag je stem gebruiken,” zei Helena. “Smeek als je iets wilt. Maar verwacht geen genade.”
“Dokter… alstublieft…”
“Nee,” zei Helena kort. Ze verhoogde de snelheid.
Arjen kreunde luid. Zijn hele lichaam stond in brand.
“Vraag opnieuw,” beval Helena.
“DOKTER, IK SMEEK U… LAAT ME KOMEN!”
“Niet genoeg,” zei ze kil. Ze liet hem bijna een kwartier op het randje balanceren, tot tranen over zijn wangen rolden.
“Nu,” zei ze plots.
Arjen explodeerde. Zijn lichaam verstijfde en ontspande daarna volledig.
Helena keek naar hem alsof ze een experiment had afgerond. “Je bent gebroken,” zei ze. “En dat was precies de bedoeling.”
Ze maakte de riemen los en liet hem uitgeput in de stoel zakken.