Layla stond in haar slaapkamer voor de spiegel. Haar vingers streken zacht over de ketting om haar hals. Het medaillon, zwaar en koud, rustte precies op het kuiltje van haar sleutelbeen. "Altaar #1 – Gediend door 47."
Iedere keer dat ze het voelde, trok er een rilling door haar lichaam. Niet van schaamte. Niet van trots. Iets anders – een diepere echo. Soms, midden in de nacht, dacht ze de stemmen weer te horen. Het gesnuif, de kreunen, de ritmische ademhalingen. Het gevoel van warme vloeistof op haar huid, druppelend in haar mond.
Even serieus: als je houdt van jonge meiden die op zoek zijn naar sugar daddies… check dan deze site. Sommigen zijn pas net 21 en willen maar één ding: ervaren mannen.
Ze had gezworen dat ze er niet meer over zou praten. Toch opende ze soms haar dagboek en schreef ze één zin: "Ik wil meer."
Het was een koude donderdagavond toen ze de envelop vond. Er stond geen naam op. Alleen een zwart lakzegel dat glansde in het schemerlicht van haar hal. Ze scheurde het open met trillende vingers.
Binnenin lag een enkele, dikgedrukte zin:
"Je bent klaar voor de Nacht van Overgave. Dit keer ben je niet alleen."
Layla zakte op de grond. Ze wist dat dit geen vraag was. Het was een bevel.
Twee dagen later stapte ze in een zwarte bus die haar stond op te wachten. Geen chauffeur die haar aankeek. Geen woorden. Alleen een leren bank en een klein glas water.
Ze reed urenlang. Door bossen, over landwegen, het besef van tijd langzaam vervagend. Toen de bus eindelijk stopte, zag ze een oud landhuis opdoemen. Het gebouw leek verlaten, maar de ramen gloeiden rood en goud – net als bij het eerste ritueel.
Ze werd begroet door een man in zwart. Hij sprak niet. Legde alleen een hand op haar schouder en leidde haar naar binnen.
Layla slikte toen ze de kamer zag. Het was groter dan de eerste keer. Rond, zoals een tempel. Vijf knielbanken stonden opgesteld, ieder met leren riemen en metalen spreidstangen.
Ze telde de vrouwen. Vijf. Aan elk altaar één. Ze waren al vastgemaakt, geblinddoekt, hun lichamen trillend van verwachting of angst. Ze hoorde hun ademhaling echoën door de ruimte.
Layla’s ogen werden bedekt met een zachte blinddoek. Alles werd zwart. Ze voelde hoe koude handen haar naar het midden leidden. Haar knieën raakten de vloer. Leren riemen klikten om haar polsen en enkels. Een metalen stang trok haar dijen wijd open.
Ze hoorde de deur achter haar sluiten. De stilte was oorverdovend.
Ze voelde eerst alleen warmte. Iemand die zijn handen langs haar rug liet glijden, langzaam, alsof hij haar lichaam inprentte in zijn geheugen. Daarna een tong, nat en zacht, die een streep trok van haar schouderblad tot haar heup.
"Je bent Altaar #2 nu," fluisterde een stem in haar oor. "Je lichaam is van ons. En van hen."
Ze wilde iets zeggen, maar de woorden bleven steken in haar keel. Haar lichaam reageerde sneller dan haar gedachten. Haar hart bonsde. Haar tepels werden hard.
Ze voelde plots een harde stoot van achteren. Een man duwde zichzelf diep in haar, zonder waarschuwing. Layla hapte naar adem en voelde haar polsen strak tegen de riemen trekken.
Een tweede man knielde voor haar, duwde zijn stijve penis tegen haar lippen. Een hand in haar haar dwong haar mond open. Ze voelde het zoute voorvocht op haar tong, de ritmische stoten die haar keel vulden.
Tegelijkertijd hoorde ze het gehijg van de andere vrouwen. Een paar kreunden zacht. Eén vrouw schreeuwde even, waarna ze het geluid afsloot met een geforceerde zucht.
De mannen wisselden elkaar af als een vloedgolf. Geen namen. Geen gezichten. Alleen warmte, gewicht en vloeistof. Layla voelde haar lichaam langzaam loslaten.
Na een uur – of misschien langer – begon ze de aanwezigheid van de andere vrouwen te voelen. Een van hen was dicht bij haar, ze kon haar ademhaling horen. Een zucht, gevolgd door een zacht "ja".
Layla voelde een onverwachte connectie. Ze waren samen. Ze waren altaren, maar ook spiegels van elkaar. Hun kreunen werden haar kreunen. Hun pijn, hun overgave – alles vloeide samen.
Plots voelde ze vingers langs haar kaaklijn. Geen mannelijke handen dit keer, maar zacht en vrouwelijk. Iemand tilde haar gezicht op, kuste haar lippen. De smaak was een mengeling van sperma en zoutige tranen.
Een stem riep zacht: "Open haar."
Layla voelde hoe haar benen verder uit elkaar werden geduwd. Twee mannen tegelijk drongen haar binnen – één van voren, één van achteren. Ze kon niet anders dan schreeuwen.
Een derde man stond boven haar, liet zijn zaad rechtstreeks op haar tong spuiten. Ze slikte zonder te knipperen, haar keel brandde.
Ze verloor het besef van tijd. Elke aanraking werd één grote, constante stroom. Haar huid glansde van zweet, sperma, spuug. Haar haren plakten tegen haar gezicht.
"Ik ben niets," fluisterde ze, net als de eerste keer.
Maar dit keer kwam er een antwoord. Een mannenstem, donker en kalm:
"Je bent alles."
Layla voelde hoe haar tranen over haar wangen rolden. Niet van verdriet. Het was alsof haar ziel oploste. Ze voelde de handen, de stoten, de monden op haar huid. Ze voelde zichzelf verdwijnen.
Twee mannen tilden haar lichaam op de knielbank. Haar hoofd hing achterover. Een mondspreider werd tussen haar lippen geduwd en vastgeklikt. Ze kon niet meer slikken.
De mannen kwamen één voor één in haar mond, terwijl anderen haar lichaam gebruikten. Het zaad liep uit haar mondhoek, over haar nek, tussen haar borsten door.
Ze hoorde de andere vrouwen ook kreunen, smeken, lachen. Het werd een koor. Een ceremonie waarin ieder lichaam dienstbaar werd.
Ze wist niet hoe lang het duurde. Uren? Dagen? Toen de stilte eindelijk terugkeerde, voelde ze hoe ze werd losgemaakt. Haar knieën trilden zo hard dat ze bijna in elkaar zakte.
Een man knielde voor haar neer. Hij verwijderde de blinddoek. Ze knipperde tegen het felle licht.
In zijn handen hield hij een ketting. Het medaillon glansde. "Altaar #2 – Gediend door 89."
Layla liet zich vallen op de vloer. Haar lichaam druipte van de Nacht. Haar ademhaling was langzaam, bijna ritueel. Ze voelde de ketting tegen haar huid drukken en wist: dit was pas het begin.
Ze werden niet gewassen. Niet verzorgd. Layla en de andere vrouwen bleven liggen, elk met hun eigen stilte. Toen de eerste zonnestralen door de ramen braken, voelde Layla een hand op haar schouder.
"Je bent nu één van ons," fluisterde de dienaar.
Layla knikte. Ze voelde geen woorden meer nodig. Ze wist dat haar lichaam nooit meer hetzelfde zou zijn.