Sophia keek naar de envelop die op de keukentafel lag. Haar vingers gleden over het zwarte zegel, een symbool dat ze niet herkende: een maskerade-masker met twee gekruiste sleutels eronder. Er stond geen afzender, geen adres. Alleen haar naam.
Ze scheurde het papier open en las de enkele regel:
"Je bent geselecteerd. Kom vanavond om middernacht. Het landhuis aan het meer. Draag niets behalve een jas."
Tussen ons: mijn ex is nu actief op deze site en laat zich elke avond anoniem volspuiten door mannen uit haar buurt. Ze filmt alles en stuurt het terug. Geen condoom, geen regels.
Sophia voelde haar hart bonzen. Dit moest een vergissing zijn. Maar diep vanbinnen wist ze dat het geen vergissing was. Ze had het gewild. Haar hele lichaam trilde bij het idee dat er iets groters, iets gevaarlijks op haar wachtte.
De weg naar het meer was donker. Alleen de koplampen van de taxi sneden door de mist. Toen ze uitstapte, zag ze het landhuis: groot, statig, met ramen waar roodgoud licht doorheen scheen. Het voelde alsof het haar opslokte.
Een man met een zwart masker deed de deur open. Hij sprak geen woord, maar boog lichtjes en wenkte haar naar binnen. Ze rook wierook, zoet en bedwelmend, vermengd met iets scherpers dat ze niet kon plaatsen.
“Je jas,” zei de man zacht. Zijn stem was hees en beheerst.
Sophia trok haar jas langzaam open. Ze voelde de koele lucht langs haar huid glijden. Ze had niets eronder. Haar tepels waren al hard van de spanning. De man nam haar jas aan, zijn vingers streken even langs haar schouder.
“Je bent mooi,” fluisterde hij. “De Orde zal tevreden zijn.”
De zaal was rond, bijna als een theater. In het midden stond een houten platform. Rondom zaten tientallen mannen en vrouwen in maskers, allemaal gekleed in zwarte gewaden. Ze fluisterden zachtjes, als een koor dat haar aanwezigheid in zich opnam.
Sophia voelde zich klein, maar ook… gewenst. Ze stond daar naakt, alleen, en iedereen keek.
Een vrouw met een zilveren masker trad naar voren. Haar stem droeg door de ruimte:
“Welkom, Sophia. Jij bent gekozen voor de Onthulling. Vannacht zal je leren wat het betekent om jezelf volledig te verliezen. Ben je bereid?”
Sophia knikte, haar keel droog. “Ja,” fluisterde ze.
“Luid,” beval de vrouw.
“Ja!” riep Sophia, haar stem trillerig maar duidelijk.
Vier gemaskerde dienaren leidden haar naar het platform. Ze voelden koud en efficiënt, maar niet gewelddadig. Haar polsen werden vastgebonden aan houten pilaren, haar benen gespreid met leren riemen. Ze voelde hoe haar hartslag haar hele lichaam deed beven.
Een man stapte naar voren. Hij had geen gewaad, alleen een masker. Zijn ogen brandden door de gaten. Hij legde zijn hand onder haar kin en dwong haar omhoog te kijken.
“Je bent van ons,” zei hij zacht. “Voel.”
Hij streelde haar hals, langzaam naar beneden, over haar borsten, haar buik. Zijn vingers stopten net boven haar schaamheuvel. Ze hapte naar adem.
Een andere man kwam achter haar staan, zijn handen op haar heupen. Hij kuste haar schouder. Ze rook zijn adem, warm en kruidig.
“Adem in ons ritme,” fluisterde hij. “En laat los.”
Een tong gleed plots over haar tepels, zacht maar doelgericht. Sophia’s knieën trilden tegen de riemen. Ze voelde hoe haar lichaam reageerde, vochteloos en nat.
De eerste man liet zich langzaam in haar glijden. Ze kreunde hardop, haar hoofd achterover.
“Ja…” Hij bewoog langzaam, beheerst. “Zo… je lichaam hoort ons nu toe.”
Sophia voelde hoe iemand anders tussen haar lippen drukte, een harde eikel die langzaam haar mond binnenging. Ze proefde het zoutige voorvocht en keek omhoog, recht in de ogen achter het masker.
Ze werd gevuld van beide kanten. Ze verloor controle. Haar wereld bestond alleen nog uit stoten, aanrakingen, de fluisterende stemmen van de Orde.
De volgende kwamen sneller. Vrouwen met maskers streelden haar dijen, likten haar vingers, kusten haar wangen. Mannen namen haar beurtelings, elke stoot een bevestiging dat ze niets meer was dan een lichaam in dienst van het ritueel.
Ze hoorde stemmen fluisteren: “Ze opent zich… kijk hoe ze ademt… ze is bijna daar.”
Sophia voelde een orgasme naderen, maar toen trok iemand haar haren hard naar achter.
“Nee,” zei de vrouw met het zilveren masker streng. “Nog niet. Jij komt niet voor jezelf. Jij komt voor ons.”
Sophia kreunde van frustratie, maar gehoorzaamde.
Plots voelde ze dat iemand achter haar knieholtes pakte en haar benen losmaakte. Twee mannen tilden haar op, haar armen nog steeds vastgebonden. Ze voelde koude lucht langs haar huid toen ze op haar rug op een bank werd gelegd.
Een gemaskerde vrouw knielde tussen haar dijen. Ze kuste Sophia’s binnenkant langzaam, ritmisch, tot ze bijna schreeuwde. Maar elke keer stopte ze net voordat Sophia de grens bereikte.
“Vraag het,” fluisterde de vrouw.
Sophia’s stem brak. “Alsjeblieft…”
“Harder.”
“ALSJEBLIEFT!”
De vrouw lachte zacht. “Je bent bijna klaar voor de Orde.”
Mannen en vrouwen verzamelden zich rond haar. Ze voelde handen overal: vingers in haar mond, tongen op haar huid, een harde stoot diep in haar. Het was te veel. Te intens.
De vrouw met het zilveren masker pakte Sophia’s gezicht vast en fluisterde:
“Kom nu. Voor ons.”
Sophia’s hele lichaam spande zich aan. Een golf overspoelde haar, groter dan ze ooit had gevoeld. Ze schreeuwde het uit, tranen stroomden over haar wangen. Haar spieren trilden oncontroleerbaar terwijl ze leegliep, volledig overgegeven aan de Orde.
De groep juichte zacht, als een koor.
Toen ze bijkwam, lag ze nog steeds op de bank. Haar lichaam was bedekt met vloeistof, haar keel rauw van het schreeuwen. De vrouw met het zilveren masker knielde naast haar en maakte haar polsen los.
Ze legde een zwart medaillon om Sophia’s hals. Het voelde zwaar, definitief.
“Je bent nu één van ons,” zei ze. “Je lichaam zal nooit meer hetzelfde zijn. Als we je roepen, zal je komen. Begrijp je dat?”
Sophia knikte. Ze voelde hoe de koude ketting tegen haar borst tikte.
“Ja…” fluisterde ze.
De vrouw glimlachte achter het masker. “Dan ben je klaar voor wat komt.”