Nova wist niet waar ze was. Niet precies. Ze had zich vrijwillig gemeld, via een formulier dat ze ondertekende zonder het helemaal te lezen. Alleen een tijd, een adres, en het woord: "Stiltekamer."
De taxi had haar geblinddoekt opgehaald. Geen woorden onderweg. Alleen het zachte ruisen van de banden op asfalt, en haar eigen ademhaling – steeds langzamer, dieper, alsof haar lichaam zich al voorbereidde op wat ging komen.
Kleine tip tussendoor… Mijn buurvrouw komt elke avond klaar op deze site. Ze zoekt geen liefde, alleen harde actie. En geloof me, ze is nog leniger dan ze eruitziet.
Toen ze arriveerde, werd ze niet begroet met stemmen. Alleen handen. Zacht, professioneel. Haar jas werd verwijderd. Haar top. Haar beha. Haar broek werd losgemaakt en gleed over haar benen. Binnen een minuut stond ze naakt in een ruimte die naar leer, huid en iets bitters rook. Zaad? Angst? Misschien opwinding.
Er was geen muziek. Geen stemmen. Alleen een doffe stilte die tegen de muren drukte als water in een zwembad.
Een warme ademhaling raakte haar oor, en zonder geluid leidde iemand haar naar het midden van de kamer. Haar knieën voelden een kussen, haar handen rustten op een koude metalen plaat. Een spreidstang werd tussen haar benen bevestigd. Haar polsen zacht vastgemaakt aan leren banden aan de vloer.
Toen werd haar blinddoek afgedaan.
De kamer was rond. De muren waren donker, bekleed met iets dat geluid opslokte. Er stonden zeven mannen in een cirkel. Naakt. Glanzend. Stil. Eén vrouw – verderop – zat op haar knieën met haar hoofd gebogen, alsof ze bad.
Nova’s hart bonsde in haar oren.
Plots kwam er een man naar voren. Hij knielde, legde zijn hand op haar rug. Hij keek haar niet aan. Hij drukte zijn vingers in haar onderrug, tot ze licht naar voren kantelde. Haar borst raakte bijna de vloer.
Toen pakte hij zijn erecte pik en legde die zonder aarzeling op haar onderlip. Ze voelde het zoute vocht al op haar tong voordat hij bewoog. Hij trok zich langzaam af, zijn blik strak op haar gezicht. Nova keek niet weg.
Hij kwam zonder waarschuwing. Warm, stroperig. Het liep langs haar kin naar beneden. Ze hield haar adem in. De kamer bleef stil.
De volgende man stapte dichterbij. Deze gleed met zijn eikel langs haar wang, duwde hem toen diep in haar mond. Nova ademde door haar neus, zacht kreunend toen hij haar keel raakte.
Zijn ademhaling versnelde. Hij drukte haar hoofd tegen zich aan. Nova voelde zichzelf loskomen – haar gedachten vervaagden. Alles wat overbleef was aanraking. Ritme. Lichaam.
Eén van de mannen fluisterde:
"Als je geluid maakt, stop je de ceremonie. Begrepen?"
Ze knikte. Haar keel was te vol om iets te zeggen.
De stilte werd een regel. Elk kreun moest ingehouden worden. Elk snik – gevangen in haar borst. En dat maakte het intenser. Elke aanraking, elke druppel, elke handdruk op haar heup was luider dan woorden ooit konden zijn.
Nova verloor de tel van de lichamen. Haar gezicht werd gebruikt, haar mond gevuld. Haar vagina glibberde van de sappen, haar huid plakte. Sperma droop uit haar neusgaten toen ze zich verslikte in een diepe stoot. Toch bleef ze zwijgen.
Er kwam een moment waarop drie mannen tegelijk haar omringden. Eén voor haar mond. Eén achter haar. De derde zette zich bovenop haar rug, zijn zaad spuitend tussen haar schouderbladen. Het was alsof haar hele lijf in lagen werd ingepakt.
Een man kwam dichterbij, knielde voor haar gezicht. Hij zei niets. Maar hij hield een metalen kom onder haar kin. Nova voelde hoe anderen hun zaad richtten op haar gezicht, mond, hals. Alles liep in de kom. Ze slikte wat ze kon, de rest stroomde als een rivier.
Toen de laatste man zijn hand op haar kruin legde, alsof hij haar zegende, en stilletjes vertrok, bleef Nova in de knielpositie. Haar hele lichaam tintelde. Niet van pijn. Maar van... zin. Pure zintuiglijke zin.
Een dienaar kwam. Hij veegde haar gezicht niet af. Hij boog zich naar haar oor en fluisterde:
"Je hebt de Stiltekamer gediend."
Hij klikte een nieuwe ketting om haar hals. Aan het medaillon hing een kleine gravure: "Altaar Stil #3 – 62 druppels."
Nova glimlachte zacht. Niet uit trots. Maar omdat ze zich leeg voelde. Leeg en vol tegelijk.
Ze werd niet bedankt. Ze werd niet begeleid naar buiten. Ze mocht liggen, terwijl alles opdroogde op haar huid. En toen de kamer uiteindelijk leeg was, trok ze langzaam de blinddoek weer over haar eigen ogen.
Zij was geen persoon meer. Zij was het ritueel geworden.