Ze werd gewekt door aanraking.
Geen stem. Geen woord.
Twee vrouwen — dienaressen, net als zij — wreven haar lichaam in met een dikke, doorzichtige laag olie die rook naar eucalyptus en kruidnagel. Haar huid werd gladder dan latex. Haar lippen glansden.
"Je bent bedding," fluisterde één.
Mijn buurvrouw heeft een regel: je mag haar neuken, maar alleen als je op haar gezicht klaarkomt. Haar profiel staat hier. Ze wacht op je.
"Je bent niet jij," zei de ander.
Ze brachten haar naar een grote, ronde ruimte. Aan de wanden: diepe rode gordijnen. In het midden: een platform van zwart hout, met zachte randen en een opening in het midden — in de vorm van een menselijk lichaam, alsof ze erin moest passen.
Ze ging liggen.
Naakt. Glibberig. Armen langs haar zij. Haar benen vastgebonden aan twee metalen houders. Haar hoofd in een leren frame, haar mond opengehouden door een ring van roestvrij staal.
Daar lag ze. Niet als mens. Maar als offertafel.
Er werd niet gesproken.
Eén voor één kwamen de mannen binnen. Vijfendertig deze keer. Gekleed in enkel zwarte mantels die ze lieten vallen voor ze het platform bereikten.
Elke man had één taak: zichzelf legen in haar mond.
Sommigen kwamen traag, met hun hand.
Anderen tilden haar hoofd licht op en vreeën haar keel.
Sommige kwamen snel. Anderen lieten haar lang wachten.
Layla slikte. Alles. Ze telde niet. Ze voelde alleen ritme: warmte, smaak, gewicht, beweging.
Ze trilde niet meer. Ze weigerde niet. Ze was een vat. Een doorgeefkanaal. Een opening.
Tegen het einde van de ronde voelde haar tong verdoofd. Haar buik licht opgeblazen van het sperma dat ze zonder pauze slikte.
Daarna werd ze losgemaakt van het platform en op handen en knieën geleid. Niet om te lopen — maar om bekeken te worden.
Langs de muren stonden spiegels. En mannen. Sommigen keken. Anderen gaven bevelen:
“Open je kut.”
“Laat je tong hangen.”
“Laat het uit je druipen.”
“Niet slikken nu. Laat het zien.”
Layla gehoorzaamde. Altijd. Elke druppel, elk commando. Sperma liep uit haar mondhoeken. Haar dijen glommen van haar eigen vocht. Ze hoorde zichzelf kreunen zonder bewust te zijn van haar stem.
Ze werd geblinddoekt.
Haar mond werd gesloten met een lederen bit.
Haar handen vastgebonden op haar rug.
En toen begon de ronde die ze nog nooit had gedaan.
Een lange gang, met gleuven in de muur op schouderhoogte. Aan beide kanten.
Mannen staken hun lullen door de openingen. Layla werd door de dienaressen begeleid — gebukt, met open mond, over de lengte van de gang.
Zonder zicht, zonder keuze.
Haar mond vond wat haar werd aangeboden. Ze wist nooit van wie. Ze herkende alleen smaak, grootte, snelheid.
Soms klaarkwamen ze in haar mond. Soms over haar rug. Eén man trok haar aan haar haren naar zich toe, duwde diep, kreunde hard, spoot in haar keel en verdween weer achter de muur.
Ze kwam bijna zelf — zonder aanraking. Alleen door de macht van volledige overgave.
Op het einde van de ronde werd Layla opnieuw gepositioneerd. Deze keer staand — met haar armen omhoog gebonden aan een frame van koper. Haar benen gespreid. Haar gezicht vrij.
Tien mannen bleven achter. De rest verliet zwijgend het heiligdom.
Eén voor één stapten ze naar voren. Ze namen haar niet met hun lul — maar met hun hand.
Zij melkten haar.
Vingers op haar klit, trillend, pulserend. Twee vingers in haar, dan drie. Dan vier. Dan een vuist.
Ze schreeuwde niet. Ze fluisterde geen naam. Ze gilde alleen in zichzelf.
Ze kwam — hard — terwijl één man zaad over haar gezicht liet spatten, een ander haar vingers liet likken van wat ze eerder had gekregen.
Toen kwam de Meester zelf. Gekleed in zwart linnen. Zonder haast. Zonder masker.
Hij hield haar kin vast. Beval stilte.
Toen plaatste hij een metalen plaatje op haar borst. Iets kouds, dat in haar huid drukte. Ze voelde een trilling. Een klik. En toen warmte.
Ze keek naar beneden.
Het was een metalen ring, met één woord erop:
"VOLBRACHT"
Hij knikte.
"Je bent geen vrouw meer, Layla," zei hij. "Je bent geheugen. Je bent zonde. En jij… zult bewaard blijven."
Ze werd niet uitgekleed. Niet gewassen. Niet bedankt.
Layla werd in een vitrinekast gezet — alleen haar gezicht zichtbaar. Haar ogen glanzend. Haar lippen plakkerig.
Ze bleef daar, uren. Misschien een hele nacht.
Tot het ochtendlicht door de barsten in de muren viel.
En ze wist:
De ceremonie is nooit afgelopen. Alleen tijdelijk gepauzeerd.