Vervolg op "De Schone van Perron 3"
Ilona stond al bij de deur van het verlaten station, gehuld in een zwarte trenchcoat die haar vormen slechts gedeeltelijk verborg. Haar hakken tikten zachtjes op het beton toen ze naar me toe liep. “Hij komt zo,” fluisterde ze, alsof het een afspraak met de duivel betrof.
Tussen ons: mijn ex is nu actief op deze site en laat zich elke avond anoniem volspuiten door mannen uit haar buurt. Ze filmt alles en stuurt het terug. Geen condoom, geen regels.
“Wie?” vroeg ik.
Ze keek me aan met die kenmerkende blik – zwoel, berekend, een tikkeltje sadistisch. “De conducteur van de nacht,” zei ze. “Als hij fluit, gehoorzaam je. Geen vragen. Geen pauzes.”
Ik voelde iets rillen in mijn onderbuik. Niet van angst. Van verwachting.
De kelder onder perron 3 was precies zoals we die de vorige keer hadden achtergelaten: drie gaten in een houten wand, rode TL-verlichting, gebruikte tissues in een vuilniszak in de hoek. Maar vanavond voelde het anders. Charged. Klaar voor iets onvoorspelbaars.
De deur kraakte.
Een man stapte naar binnen. Hij was groot, breedgeschouderd, en droeg het donkerblauwe uniform van een NS-conducteur – compleet met pet, fluitje om zijn nek, leren handschoenen. Zijn gezicht werd deels verborgen door een zwarte bivakmuts. Alleen zijn ogen waren zichtbaar. Ogen die alles leken te zien.
Hij bewoog zonder haast. Geen woord. Geen groet. Alleen een langzaam knikken richting Ilona.
“Uitkleden,” zei hij, en zijn stem denderde door de ruimte als een aankondiging van een vertraagde trein – onvermijdelijk en onwrikbaar.
Ilona stapte naar voren en hielp me uit mijn jas. Ik liet mijn jurk vallen, bleef in mijn hakken staan. Mijn tepels verstijfden onmiddellijk door de koude kelderlucht én de blik van de conducteur. Ik voelde hoe mijn schaamlippen zich vochtig begonnen te openen, alsof mijn lichaam al wist wat het te wachten stond.
De man liep op me af. In zijn hand hield hij een dunne, leren riem. Zonder aarzeling sloeg hij hem licht om mijn nek en trok aan, net genoeg om mijn ademhaling te controleren.
“Op handen en knieën. Spoor één.”
Ik kroop naar het linker gat. Mijn knieën raakten het koude matje. Mijn ademhaling werd zwaar.
Plotseling voelde ik een leren hand tussen mijn benen. Hij streelde mijn schaamlippen, cirkelde traag over mijn clit. En toen – zonder waarschuwing – duwde hij twee vingers in me.
“Nog te krap voor deze rit,” zei hij, bijna droog.
Hij trok zich terug. Even bleef het stil. Ik hoorde het geritsel van zijn uniform, een rits die werd opengemaakt. Toen voelde ik het: de harde, warme kop van zijn pik tegen mijn opening.
Met één brutale stoot gleed hij naar binnen. Ik gilde – niet uit pijn, maar uit pure overrompeling. Hij nam me alsof hij het recht had. Alsof mijn kut niet langer van mij was. En misschien, op dat moment, was dat ook zo.
Ilona was inmiddels voor me komen staan. Ze knielde, trok haar top naar beneden en bracht haar borst naar mijn mond. “Open je mond, reiziger,” fluisterde ze.
Mijn lippen sloten zich om haar tepel. Mijn tong cirkelde eromheen terwijl de conducteur me van achteren nam, telkens dieper, telkens harder. Mijn gezicht drukte tegen haar zachte huid. Mijn neus vulde zich met de geur van latex, zweet en glijmiddel.
“Je leert snel,” fluisterde Ilona. Ze greep mijn haren vast. “Maar je bent er nog niet.”
De conducteur gromde achter me, trok zich terug. “Opstaan,” commandeerde hij. “Rug tegen de wand. Handen boven je hoofd.”
Ik gehoorzaamde, trillend. Mijn rug voelde het ruwe hout. De kou. De verwachting.
Hij pakte de leren riem, draaide die om mijn polsen en bond me vast aan een metalen haak in de muur. Ik was nu overgeleverd. Vast. Weerloos.
Hij knielde en begon me te likken. Ruw. Precisie. Zijn tong bewoog als een metronoom over mijn klit, tussen mijn lippen, in mijn kut. Ilona stond naast me, streelde mijn haren, fluisterde zachtjes in mijn oor.
“Hij kent je lichaam beter dan jijzelf. Laat los. Laat hem de controle nemen.”
Ik kon niet anders. Mijn benen begonnen te trillen. Mijn buik spande zich aan. Mijn hoofd viel achterover. En ik kwam – intens, golvend, als een brekende dam.
Maar hij stopte niet.
De conducteur stond op, zijn pik nog harder dan voorheen. Hij trok mijn benen omhoog, tilde me op, zette zijn voeten breed uit en stootte zichzelf opnieuw in me – deze keer recht van voren, mijn rug nog steeds tegen het hout, mijn armen boven mijn hoofd.
Zijn ritme was wreed. Onverbiddelijk. Alles in mij werd gevuld. En toen hij kwam, voelde ik het diep – heet, pulsend, eindeloos. Hij kreunde niet. Hij beet op zijn tanden. Hij bleef in me tot elke druppel zijn bestemming had gevonden.
Langzaam liet hij me zakken. Hij maakte mijn polsen los. Ik zakte door mijn knieën. Mijn dijen kletsnat. Mijn lichaam verzwakt. Mijn geest... extatisch.
Ilona hurkte naast me neer. “En? Mag hij terugkomen?”
Ik knikte. Mijn stem was verdwenen.
“Mooi,” zei ze. “Want hij heeft een dienstregeling.”