Victor zat nog steeds op de stoel in het midden van de kring. De lampen boven hem zoemden zacht, alsof het gebouw zelf ademde. Hij had het gevoel dat er minuten, misschien uren waren verstreken sinds Anna opstond, maar tijd bestond hier niet meer. Alleen wachten.
De Regisseuse liep langzaam rond de cirkel, haar hakken klikten op de betonnen vloer als een klok. Ze droeg nu geen wit pak meer maar een donker gewaad dat haar bewegingen vloeibaar maakte. “Niemand is hier per ongeluk,” zei ze. “Iedereen is hier omdat hij wil zien — of gezien wil worden.”
Tussen ons: mijn ex is nu actief op deze site en laat zich elke avond anoniem volspuiten door mannen uit haar buurt. Ze filmt alles en stuurt het terug. Geen condoom, geen regels.
Ze keek naar Anna. “Jij hebt hem tot nu toe laten kijken. Nu ga jij kijken.”
Anna knikte. Haar handen trilden een fractie van een seconde voordat ze ze achter haar rug verborg.
De deur aan de achterkant van de zaal ging open. Twee nieuwe figuren kwamen binnen. Een man en een vrouw, beiden onherkenbaar achter maskers van zwart leer, de contouren scherp als messen. Ze liepen traag, doelgericht, naar het midden.
“Dit zijn de Gidsen,” zei de Regisseuse. “Zij nemen over waar jullie ophouden. Zij doen wat jullie niet durven.”
De man had lange, smalle handen. De vrouw droeg een dun metalen stafje dat het licht ving alsof het vloeibaar was. Ze zeiden niets. Ze stonden achter Anna en Victor, als schaduwen die op het juiste moment naar voren zouden stappen.
Victor voelde hoe zijn hart sneller begon te slaan. Dit was niet meer een spel. Dit was een ritueel dat dieper ging dan hij had verwacht.
De Regisseuse knielde bij Anna. “Jij hebt hem laten kijken. Jij hebt laten zien wie je bent. Nu ga jij zijn ogen worden.”
Ze stond op en pakte een zwarte blinddoek. Ze liep naar Victor en deed hem om, langzaam, zodat hij elke vingerbeweging voelde. Het donker sloot zich om hem heen.
“Hij ziet niet meer,” fluisterde ze tegen Anna. “Alles wat hij voelt, gaat door jou.”
Victor hoorde haar voetstappen wegsterven. Hij hoorde Anna’s ademhaling vlakbij. En hij hoorde iets anders: zachte, schuifelende stappen van de Gidsen.
Anna stak haar hand uit en legde die op Victor’s borst. Hij voelde de warmte, de lichte druk. Toen nog een hand, niet van Anna, maar van iemand anders, op zijn schouder. Hij wist niet meer wie waar stond.
Hij hoorde de Regisseuse: “Zeg hem wat hij voelt.”
Anna boog zich naar zijn oor. Haar stem was laag, bijna trillerig. “Ze raken je aan,” fluisterde ze. “Niet om je pijn te doen. Om je te laten verdwijnen.”
Victor voelde vingers langs zijn nek, over zijn armen, zijn ribben. Niet hard, maar onvermijdelijk. Hij kon niets zien, alleen horen, voelen. Hij hoorde Anna’s stem die hem vertelde wat er gebeurde, maar hij wist niet of ze loog of de waarheid sprak.
“Ze maken van jou een spiegel,” zei ze zacht. “Elke aanraking die jij voelt, voel ik ook.”
De Regisseuse zei: “Tijd om rollen te wisselen.”
Victor voelde hoe de blinddoek werd weggetrokken. Het licht deed pijn aan zijn ogen. Hij zag Anna nu in het midden van de kring, maar niet zoals hij haar kende. De Gidsen stonden achter haar, hun handen op haar schouders. Zij leidde niet meer, zij werd geleid.
“Je hebt gekeken,” zei de Regisseuse tegen Victor. “Je hebt gevoeld. Nu leer je het laatste: macht verliezen door macht te zien.”
Anna draaide zich naar hem toe. Haar blik was geen verzoek meer. Het was een bevel. “Blijf zitten,” zei ze. Haar stem was vreemd kalm.
Victor bleef zitten. Zijn handen klemden om de stoel. Hij wist dat als hij nu opstond, het spel voorbij was — maar hij kon niet bewegen. Hij moest kijken.
De Gidsen begonnen langzaam om Anna heen te lopen. Niet aanrakend, alleen cirkelend. Ze fluisterden woorden die Victor niet kon verstaan. Anna sloot haar ogen. Haar ademhaling werd langzaam en diep.
“Wat je ziet,” zei de Regisseuse, “is niet vernedering. Het is openbaring. Het is de waarheid zonder gordijnen.”
Victor keek. Hij voelde zijn eigen adem in zijn keel steken. Hij begreep dat hij hier niet was om iets te krijgen, maar om iets te verliezen — en misschien juist daardoor iets terug te vinden.
Anna opende haar ogen weer. Ze keek naar hem. In haar blik lag iets dat tegelijk afstandelijk en intiem was. “Je ziet nu wat ik ben,” fluisterde ze. “En misschien zie je eindelijk ook wat jij bent.”
De Regisseuse klapte in haar handen. De ramen van de zaal gingen weer open. Koude nachtwind stroomde naar binnen. Het stadslicht flitste als bliksem over de vloer. “Het spel is niet voorbij,” zei ze. “Het spel begint net.”
De Gidsen trokken zich terug naar de schaduw. Anna deed een stap naar voren, tot vlak voor Victor. Ze boog zich naar hem toe. “Ik wil dat je blijft kijken,” zei ze zacht. “Tot het einde. Wat er ook gebeurt.”
Victor knikte. Hij voelde zijn handen trillen, maar hij liet ze rusten op zijn dijen. Hij ademde in. Hij ademde uit.
Het Huis Zonder Gordijnen ademde mee.