Het is kerstavond. Buiten lag een dun laagje sneeuw, reflecterend in het oranje licht van de straatlantaarns. Ik zat op de bank, alleen, met een glas rode wijn in mijn hand. De tv stond aan, maar ik luisterde er niet naar. Mijn blik dwaalde steeds weer af naar het raam tegenover me. Meer bepaald: naar het raam van mijn overbuurvrouw.
Haar naam was Claire. Veertig, slank, elegant. Ze woonde alleen, net als ik. Onze paden kruisten af en toe — postbode, vuilnisdag, een verdwaald pakketje — maar meer ook niet. Tot vanavond.
Kleine tip tussendoor… Mijn buurvrouw komt elke avond klaar op deze site. Ze zoekt geen liefde, alleen harde actie. En geloof me, ze is nog leniger dan ze eruitziet.
Haar gordijnen stonden open. Niet toevallig, daar was ik zeker van. Ze liep door haar woonkamer in een satijnen badjas, donkerrood, half open. Haar haar was los, haar voeten bloot. Ik hield mijn adem in toen ze zich bukte om een kussen op te rapen — de stof schoof omhoog en onthulde de onderkant van haar billen. Geen slipje.
Ze draaide zich om, keek rechtstreeks mijn kant op. Geen schrik, geen verbazing. Ze glimlachte. Langzaam. Uitdagend. Mijn hart bonsde. Ik zat daar met mijn glas in mijn hand, plots hyperbewust van mijn erectie die tegen mijn broek drukte.
Claire verdween even uit beeld. Toen ze terugkwam, had ze haar badjas losgemaakt. De stof gleed van haar schouders. Mijn adem stokte. Ze stond daar, naakt, verlicht door niets anders dan de warme gloed van kerstlichtjes. Haar borsten — zacht, vol — vingen het licht als porselein. Haar hand gleed over haar buik, naar beneden. Mijn keel werd droog.
Ik kon niets anders dan kijken. Als betoverd. Mijn hand gleed naar beneden, over mijn buik, over de gesp van mijn broek... En toen zag ik het. Ze hield iets vast. Een afstandsbediening? Nee. Haar telefoon. Even later ging die van mij af.
Een bericht. "Open een fles wijn. Ik kom eraan." Mijn vingers trilden toen ik het las. Minuten later hoorde ik haar hakken op het tuinpad. Toen ik opendeed, stond ze daar in een lange jas, haar lippen rood, ogen glinsterend. Ze zei niets. Stapte binnen. Nam mijn glas over. En kuste me.
Haar jas viel open. Daaronder: niets. Alleen zij, warm en geurig van kerstthee, met een huid die tintelde onder mijn handen. "Ik zag je kijken," fluisterde ze. "En ik hoopte dat je niet zou wegkijken."
Onze lichamen vonden elkaar als vanzelf. Op de bank. Tegen het raam. Onder de kerstverlichting. Haar nagels over mijn rug, mijn mond over haar hals. Mijn ademhaling zwaar, haar kreunen zacht maar dwingend. We lieten de gordijnen open. Iedereen had het kunnen zien. Maar niemand keek — behalve wij naar elkaar.
Later lagen we samen op de vloer, omringd door lege glazen, kaarslicht en de geur van haar parfum. Buiten viel nieuwe sneeuw. Claire speelde met mijn vingers, haar hoofd rustend op mijn borst. "Volgend jaar weer?" vroeg ze. Ik lachte. "Volgend weekend al."
Kerst had me iets onverwachts gebracht. Geen cadeaus. Geen familie. Maar een vrouw. Een uitzicht. En een nacht die me warm hield tot ver na oud en nieuw.