De wind ruist zacht over de toppen van het helmgras. Merel schuift haar slippers uit en voelt het warme zand tussen haar tenen. Ze is terug op het strand van Kijkduin — dezelfde plek waar haar lichaam onlangs loskwam van alle remmen. Maar vandaag voelt anders. Anders, en toch vertrouwd.
Ze kijkt om zich heen. Geen drone te bekennen dit keer. Geen stem over afstand houden. Alleen het geluid van golven en haar eigen ademhaling, net iets sneller dan normaal.
Je hebt het verhaal nog niet uit, maar ik moet dit kwijt: op deze site zoeken vrouwen echt naar one night stands. Geen fakes, geen tijdverspillers. Gewoon seks.
Aan de rand van het pad staat hij. De man met de rode pet. Zijn ogen ontmoeten die van haar en ze weet het meteen: dit is geen toeval. Dit is een vervolg. Hij zegt niets. Merel ook niet. Ze glimlacht en draait zich om. Haar rug naar hem toe. Ze loopt langzaam verder de duinen in — en weet dat hij volgt.
Tussen twee duintoppen is een kleine kuil ontstaan, uit het zicht van wandelaars. Merel strijkt haar rok glad en gaat zitten. Ze pakt haar flesje water, drinkt een paar slokken, en schenkt de rest uit over haar blote voeten. Koud. Scherp. Wakker.
Hij is inmiddels dichtbij. Zijn ademhaling verraadt opwinding, maar hij wacht. En dat maakt haar nog geiler dan een directe aanraking ooit zou kunnen doen. Ze schuift haar rokje iets op en spreidt haar benen net genoeg om huid te tonen — niets opzichtigs. Alles in subtiliteit.
Hij komt dichterbij, knielt naast haar en opent de rits van zijn tas. Fruit. Een koude nectarine wordt tegen haar hals gedrukt. Ze rilt. Zijn vingers volgen het sap over haar sleutelbeen. Ze sluit haar ogen, maar haar zintuigen staan op scherp.
Zijn hand glijdt over haar dijen, omhelst niet, maar onderzoekt. Merel voelt zich zwaarder worden, alsof het zand haar langzaam opslokt. Elk contact voelt geladen — niet als iets fysieks, maar als iets dieps, iets ongrijpbaars.
Hij haalt een doekje uit zijn tas, zacht en koel. Hij bindt het voorzichtig om haar polsen. Geen dwang. Alleen suggestie. Merel geeft zich over. In stilte. In zachtheid. In zijn regie.
Wat volgt zijn minuten van strelingen, fluisteringen, onverwachte aanrakingen en ingehouden kreunen. Geen geslachtsdaad, geen penetratie — en toch alles wat ze nodig heeft. Zijn lippen vinden haar oor, zijn adem maakt haar gek. En wanneer hij haar handen losmaakt, weet ze: dit spel is nog niet voorbij.
Hij staat op. Raapt het fruit op dat nog tussen hen in ligt en stopt het terug in zijn tas. Ze kijken elkaar aan. Geen woorden. Alleen een belofte. Hij loopt weg, verdwijnt tussen het gras. Merel blijft nog even zitten, nat van verlangen en leegte tegelijk.
De zon is langzaam aan het zakken. Ze trekt haar rokje recht, neemt nog een slok water en loopt terug naar het pad. Haar hart bonkt. Niet van inspanning. Maar van verwachting.