Fetisj van Hubobubo

WAT IS HET EN HOE IS HET ZO GEKOMEN.

Work in progress.Van tijd tot tijd verander ik de tekst,wijzig ik die,vul ik die aan en schrijf ik verder.Als het te lang wordt ga ik verder in een nieuw deel.

Fetisj is de chatnaam van Hubobubo.Mijn fetisj is dat ik me voor straf zo kaal en naakt moet laten bekijken.

Mijn fate,mijn noodlot is dat ik er nooit aan toegekomen ben op de manier waarop ik dat zou willen of gewild zou hebben en dat als me dat al zo zou overkomen,ik er niets aan vind.

Het is meer de fantasie die me opwindt.Dat is net iets anders dan een fetisjist die er echt alleen maar opgewonden van raakt.

Misschien zou ik me beter Fate kunnen noemen dan Fetisj.De woorden lijken een beetje op elkaar,maar hebben voorzover ik weet taalkundig geen verwantschap.

Ik heb het eens opgezocht.Fate zal wel van fatum komen.Dat betekent bestemming of noodlot.Het komt van het latijnse fari.Dat betekent spreken of voorspellen.

Feisj zou uit het portugees komen.Het zou te maken hebben met de benaming voor afrikaanse tovervoorwerpen.Dat komt dan toch ook weer van het latijn en wel het woord facere.En dat betekent niet poepen,maar gewoon maken.

Dan liggen die woorden toch vrij dicht bij elkaar.Maken en spreken zijn typisch menselijke eigenschappen.

Vogels zingen en maken een nest en mensen maken een huis en maken liefde.

Zo'n vogel denkt er niet bij na en mensen wel.Dat maakt menselijk gedrag soms kunstmatig.

Je hoort mensen en vooral politici vaak zeggen:"Uh....uhuh" en dan zeg ik weleens:"Effe drukke" alsof ze een drol moeten draaien en dan komt het er lekker uit.

Het gekke is dat die portugezen het woord juist gebruikten voor hekserij en tovenarij.

Een fetisj was een voorwerp waar toverkracht aan toe werd geschreven.Soms werden die voorwerpen ook vereerd.Soms kon dat een genezende kracht zijn.

Kunstmatig heeft bij ons al gauw de betekenis van niet echt.Een fetisj brengt je soms in een staat van betovering,die niet echt is.Je bent jezelf niet meer.

Maar hoe zijn we ons zelf dan wel?Volgens sommige filosofieën zijn we juist in ons aangepaste burgerbestaan vervreemd van onszelf en zijn we juist onszelf als we uit de ban(d) kunnen springen.

Het is allemaal niet zo simpel als het lijkt.De dingen zijn niet altijd wat ze lijken.

Ik heb het zelf altijd ervaren als iets wat ik niet echt zou willen,maar wat ik in gedachten wel weer zo lekker kon vinden,dat ik mezelf er soms in kon vergeten om er als het ware in mijn gedachten in op te gaan.

In mijn geval bijna nooit helemaal.En enerzijds is het misschien mijn noodlot geweest dat ik nooit een partner heb kunnen vinden in wier ban ik helemaal kon komen,anderzijds is dat misschien juist mijn geluk geweest.

Wat een sexuele fetisj is,staat heel goed beschreven onderaan de categoriepagina.Ik zou dat niet kunnen verbeteren.

De mens is polymorf pervers zegt de wetenschap.Dieren hebben meestal een vast patroon,maar bij mensen kan het sexspel alle vormen aannemen,zonder dat je nog precies kunt zeggen wat normaal en natuurlijk is.

Wat is natuurlijk voor mensen?Zelfs onder apen zijn er al grote verschillen.Ze zeggen weleens dat Bonobo's zulke aardige apen zijn,waar we een voorbeeld aan moeten nemen.Ze lossen onderlinge problemen vaak op met intiem contact.Maar heel veel Bonobo's hebben vreselijke verwondingen.Dat komt dan door de rivaliteit tusssen de mannetjes.Zijn het dan echt zulke aardige apen?

IK probeer me weleens voor te stellen,hoe het bij vroege mensen ging.Ik heb daar wel eens over gelezen in een boek dat De dochter van de Godin heet.En dat was bepaald geen onbevlekte ontvangenis.

Een vrouwtje werd afgezonderd van de groep gadegeslagen door een mannetje,dat haar benadert en penetreert.Ze merkt er eigenlijk niet veel van.Geen golven van genot.Niet veel bijzonders en het mannetje maakt zich uit de voeten.Niet direct gewelddadig,maar naar maatstaven van deze tijd,zou het toch een verkrachting zijn.

Zo kan het natuurlijk niet meer,maar ik denk wel dat iemand zien en gezien worden,je kwetsbaar opstellen nog altijd doorspelen en dat sexualiteit verder een spel is geworden,waar we vooral van willen genieten.Dat allerlei vormen kan aannemen en waarbij we ons kunnen verplaatsen in alles wat mogelijk en denkbaar is.

In mijn geval is het straf en vernedering wat me opwindt.In de meest natuurlijke vorm kwetsbaar zijn en gezien worden.In die zin lijkt het me een heel normale natuurlijke impuls om af te tasten hoe een mogelijke partner reageert.

Ik ben me ervan bewust dat ik uiteindelijk liever gewoon een normaal intiem sexueel contact wil hebben met een vrouw die ik aantrekkelijk vind.

Maar de gedachte daaraan windt me meestal niet op.Ik zie sex niet als een straf,maar toen ik hier een paar jaar geleden een paar fotootjes plaatste en erbij schreef,dat ik dat voor straf zo moest toen,toen stond hij meteen zo stijf,dat ik me eerst maar afgetrokken heb,voor ik verder ging.

Straf is zo toch wel het sleutelwoord geworden,dat me opwindt en tegelijk doet het me niet veel meer als ik mezelf zo terug zie.

Eigenlijk ben ik er ook wel een beetje klaar mee.Ik moet dit wel zo laten staan,maar zoek eigenlijk geen actieve partners meer.Het doet me ook niet veel meer,al steekt het soms nog even de kop op.

Ik vind dat niet vervelend.Vaak zelfs nog wel even lekker.Ik heb uiteindelijk geaccepteerd dat het zo moet blijven en zal proberen dat in het vervolg verder te beschrijven.

========================================

Dat boek heet:Dochter van de Godin van Joan Lambert.Ik heb het nog even opgezocht en kon het stukje niet terugvinden.Wel een andere scene die juist wel veel intimiteit en intense gevoelens beschrijft,maar dat is me dan wat al te mooi.Misschien is mijn herinnering ingekleurd door een persoonlijke ervaring.Ik heb overigens nooit een vrouw tegen haar uitdrukkelijke wil zo benaderd,maar ik had een oogje op iemand toen zich een derde daarin mengde en daar doet de scene die ik in het boek terugvond me een beetje aan denken.