Na het desastreuze avontuur met Annelies – zie “De liftster”, “De plantentuin”, enzovoorts – was ik geestelijk, materieel en professioneel compleet aan de grond geraakt. Er restte me geen andere optie dan zeven op zeven keihard te werken. Loes was allerminst bereid om ook maar één cent van mijn torenhoge schulden kwijt te schelden.
Behalve de drie avonden per week waarop ik lesgaf aan de hogeschool, probeerde ik voet aan de grond te krijgen als zelfstandig adviseur in de geestelijke gezondheidszorg. Helaas leverde dat nauwelijks inkomsten op. Tijdens mijn studententijd had ik in het weekend luxe tweedehandswagens verkocht voor een gerenommeerd Duits merk, met hoofdzetel in Stuttgart – dat merk, inderdaad. Gelukkig kon ik daar weer terecht, als weekendverkoper.
Een vriendin van me uploadt stiekem haar seksverhalen én zoekt tegelijk echte seksdates. Ze is discreet, geil en woont misschien wel bij jou om de hoek.
De exclusieve achtcilinder SLK van Loes – die dankzij mijn stunt bijna in een greppel was geëindigd – kwam daar ook vandaan.
Het was een warme zondag in augustus. Zo'n dag waarop de helft van Vlaanderen vaststaat op de E40 in een wanhopige poging alsnog de kust te bereiken. Een showroombezoek was op dat soort dagen zeldzaam. Tenzij je auto gisteren tot schroot was gereden door een dronken terrasbezoeker of je partner met iemand anders (én de wagen) ervandoor was gegaan, dan nog.
Een taxi kwam behendig het lege parkeerterrein opgereden, zorgvuldig vermijdend te veel stof op te waaien. De wagen stopte voor de glazen deur. Een vrouw stapte uit: lang, slank, kortgerokt. Haar haar was dieprood, haar ogen verscholen achter een oversized Dolce & Gabbana zonnebril. Ze droeg een blouse van dun Indisch katoen – net bedekkend, maar doorschijnend als een niemendalletje.
Ik opende de deur voor haar. De airco blies een koele wind over haar lichaam, waardoor het duidelijk werd dat ze geen beha droeg. Haar tepels tekenden zich scherp af onder de dunne stof.
"Goedemiddag, mevrouw," zei ik professioneel. "Kijkt u gerust even rond. Over een minuut of tien kom ik bij u."
Gouden regel in de sector: eerst laten wennen, dan pas benaderen met een behoefteanalyse.
Ik zag hoe haar blik bleef hangen bij de gestroomlijnde CLS – een vierdeurscoupé met slechts 8.500 kilometer op de teller. Ik opende uitnodigend de deur van de directiewagen.
"U mag gerust even plaatsnemen," glimlachte ik.
Een goedkeurend "Mmmm" was haar antwoord.
Ik toonde haar nog enkele modellen, maar haar voorkeur bleef bij de CLS. Binnen het budget, stijlvol, elegant. Haar vraag volgde snel:
"Wanneer kan ik die hebben?"
Het krachtigste koopsignaal dat je kunt krijgen.
"Als het dringend is? Vier à vijf dagen," antwoordde ik vlot. "Zodra de betaling in orde is, kunnen we snel schakelen."
Ze keek naar mijn naamplaatje.
"Luister... ik wil een proefrit. Dat kan toch wel?"
Natuurlijk is dat mogelijk, al moet je doorgaans drie of vier wagens verplaatsen om er eentje uit de showroom te krijgen. Maar de klant is koning.
"Absoluut geen probleem," zei ik, terwijl ik haar een glas gekoelde prosecco inschonk. Mijn collega – pas getrouwd en nog vol libido – fluisterde me toe: "Wat een stoot, man..."
En inderdaad. Jullie – zoals ze zich voorstelde – was een beeldschone vrouw. Lange benen, slank maar niet te mager. Alles perfect in balans.
De donkerblauwe CLS stond binnen een kwartier buiten te glanzen in de zon. Ik legde kort de bediening uit, waarna Jullie zonder aarzeling achter het stuur plaatsnam. Ze reed soepel en beheerst. Op de ring rond Gent klom de snelheidsmeter al snel naar 140 km/u.
"Zalig nummer," zei ze, toen Stan Getz' The Girl from Ipanema uit de speakers kwam. "Ik moet altijd denken aan die jazzclub net buiten Havana. Mannen in witte smokings, vrouwen in lange avondjurken."
"Toevallig," glimlachte ik, "ik heb net hetzelfde beeld voor ogen."
Ze keek me onderzoekend aan. Toen ging haar tas over, een telefoon rinkelde. "O, Greetz... neem jij even op," zei ze rustig, terwijl ze de wagen beheerst op de pechstrook stilzette.
Ik gaf haar de telefoon aan.
"Meester Vermassen aan de lijn," las ik op het scherm.
Ik wilde discreet uitstappen, maar Jullie legde haar hand op mijn dij en drukte me terug in de stoel. De aanraking door de dunne stof van mijn zomerbroek was voldoende om mijn erectie op te wekken – iets wat haar duidelijk niet ontging.
Ze keek goedkeurend en begon tijdens het telefoongesprek langzaam haar blouse los te knopen. Onder haar stem – charmant beheerst – begon ik haar tepels te kussen, haar hals te strelen. Mijn hand gleed onder haar rokje, vond haar slipje, en duwde het opzij. Haar vochtigheid verried haar verlangen.
“Greetz…” fluisterde ze, “geef me eerst een kus.”
Onze lippen vonden elkaar. Haar tong speelde met mijn oorlel, en ze fluisterde: “We staan hier wel op de pechstrook…”
"Misschien beter dat we teruggaan," zei ze, terwijl ze opstond. In de beige lederen stoel achterliet ze een vochtige afdruk.
"Lachend zei ze: 'Nu ben ik wel verplicht om deze auto te kopen.'"
“Met wat leather care gaat dat er wel uit,” mompelde ik – lichtelijk van mijn stuk gebracht. Wat had ik gedaan? Seks met een klant? Stuttgart zou dit niet waarderen. Maar het was al te laat. Mijn verlangen was onhoudbaar.
Alsof ze mijn gedachten kon lezen, schoof Jullie de passagiersstoel achteruit, trok mijn broek open, en nam me diep in haar mond. Gretig slikte ze me door, veegde haar lippen af met haar slipje, trok dat vervolgens uit en legde het op het dashboard.
Toen ging mijn hemd uit. Met mijn stropdas bond ik haar handen vast aan de hoofdsteun. Op haar knieën draaide ze zich naar mij toe. Dankbaar likte ik haar tussen haar benen, langs haar klit, haar billen, en daar tussenin. Ze kreunde van genot toen ze haar hoogtepunt bereikte.
Met natte vingers gleed ik in haar achterste, terwijl ze smachtte om meer. Ik vouwde mijn hand tot een vuist, duwde zachtjes en voelde hoe ze me toeliet. Haar tweede orgasme kwam als een schokgolf door haar heen – zo hevig dat de auto merkbaar begon te schommelen.
En toen – bonk, bonk – werd er op het raam geklopt.
Een motoragent. Zonnebril, handschoenen, norse blik.
In een reflex veegde ik het beslagen raam schoon. Maar voordat ik iets kon zeggen, werd ik wakker geschud uit mijn fantasie.
"Hé Greetz, heb je een zonnesteek?" vroeg mijn collega, terwijl hij de auto's afstofte.
Ik was zó opgegaan in het verhaal dat ik aan het schrijven was. Vanuit mijn ooghoek zag ik net een taxi het terrein oprijden. Ik stond op en opende de deur van de showroom.
Een vrouw stapte uit. Lang. Slank. Kortgerokt. Haar haar rood zoals dat van Annelies. Een Dolce & Gabbana zonnebril verborg haar ogen.
En toen wist ik het: dit verhaal zou een vervolg krijgen.