Tom zat achter zijn bureau. De klok gaf 00:15 aan. Buiten was het stil, grootstedelijke rust gebroken door het zachte gezoem van koelkast en straatlampen. Zijn headset lag klaar, controller in de hand, schermen gaven de Call of Duty-startanimatie weer. Hij had zich erop verheugd: een avond doorhalen, spanning in virtuele arena’s, mogelijk een potje met vrienden via voicechat.
Hij nam nog een slok van zijn energiedrank, trok de headset over zijn oren en verlaagde zijn toon. “Alright,” mompelde hij. “Laten we dit winnen.”
Mijn oma is 67 en geil als een jonge meid. Ze zegt dat ze alleen nog klaarkomt als er twee mannen aan haar trekken. Haar profiel staat op deze site — en geloof me, ze is actief.
Het gezoem in zijn gaminghoek was zijn comfortzone. Routine en adrenaline tegelijk. Hij voelde zich thuis in de schijnwerpers van LEDs en knipperende monitors. Net toen zijn vinger de laatste knop wilde indrukken om een match te joinen, klonk er zacht gerommel bij de deur. Een tikkend, haast aarzelend ritme.
Tom keek op. Zijn hart sloeg even over. “Wie kan dat zijn?” fluisterde hij. Zijn vinger hobbelde tussen controller D-pad en R-trigger. Hij haalde de headset één decibel omlaag en schreed naar de deur.
Hij opende de deur net genoeg om Miriam te zien staan. Dit keer was ze niet alleen: naast haar stond een man. In het schaarse ganglicht zag Tom haar vurige rode haar, de lange benen die uit een woonjas piepten – niet meer loshangend, maar strak geknoopt met een leren riem net onder haar borsten. Daaronder piekte lingerie, kanten slip en top die nauwelijks bedekten. De man naast haar had donker haar, forse bouw, een glimlach die verrukking en zelfvertrouwen uitstraalde.
“Tom,” zei Miriam, met fluisterende stem. “Mag ik binnenkomen?”
Tom slikte. Zijn stem ging uit zijn keel. “Eh… ja natuurlijk.” Hij deed de deur verder open en zag zijn appartement ineens vol aanwezigheid. Zijn gaminghoek, normaal zijn domein, voelde klein en bloot.
De man knikte: een warme groet. Hij was duidelijk geen vriend van Tom, maar ook geen vreemde — eerder een metgezel van Miriam. Tom’s brein draaide overuren.
Miriam stapte naar binnen, trok haar leren gordel iets strakker, en liep naar Tom’s gamingstoel. “Ik heb je nodig,” zei ze zacht. Daarna keek ze Tom diep aan, alsof ze zijn ziel las. “En mijn vriend ook. We zijn hier samen gekomen om… deel te nemen.”
Tom’s hart bonsde harder. Voicechat vergeten. Controller liet losjes in zijn hand verzakken op het bureau. “De… deelneming?” stamelde hij.
De man achter haar kwam naar voren. Hij legde een hand op haar schouder en glimlachte. “Ik ben Marc.” Hij was een stuk ouder dan Miriam, wellicht eind dertig. “We zagen gisteren jou en mij samen. En we willen graag hetzelfde met jou delen.”
Tom slikte. Miriam’s vingers streken langs zijn kaak. “Je speelt wel?” vroeg ze. “We blijven niet storen.”
Tom knikte langzaam. Zijn eyes darted naar het scherm, zijn rechterhand gleed naar zijn headset. “Ik… kan blijven spelen,” zei hij. “Als jullie willen…”
Tom ging zitten, zette de headset weer op en startte het match-lobby scherm. Miriam ging achter hem staan, haar handen rustten op zijn schouders. Marc boog voorover en keek mee naar het scherm. Samen keken ze: Tom’s naam in een rij met vakjes. “Fill in kryp,” zei Marc bijna fluisterend.
Tom klikte “Ready”. “Match found. Joining.”
In de stemchat verstomde het geluid. Tom luisterde naar Miriam’s zachte ademhaling in zijn nek. Haar handen knijpten licht in zijn schouders. Hij haalde diep adem, voelde hoe spanning en opwinding tegelijk opborrelden.
“Mag ik?” fluisterde Miriam.
Tom liet de headset half zakken, zijn blik nog op het scherm. “Ja.”
Miriam gleed tussen zijn benen, liet haar handen de lengte van zijn broekzak glijden. Langzaam voelde hij haar vingers op de rand van zijn boxershort. Zijn personage sprong en schoot ondertussen op het scherm — en hij had moeite te blijven richten.
Ze trok de boxershort naar beneden, greep zijn harde pik. “Lekker hard nog, hoor,” fluisterde ze. Ze liet de headset nog half om zijn oor, terwijl ze zacht begon zuigen. Haar lippen sloten om de top. Tom hapte en schreeuwde bijna tegen zijn teamgenoten: “I need cover!”
Tom voelde hoe Miriam’s mond zuigde, zacht en zuigend. Hij voelde druk op zijn schouders van Marc die net achter hem stond. Zijn controller bewoog ongecontroleerd — hij had moeite om te richten. In de recording van zijn helikoptergevecht luisterde hij nauwelijks; al zijn zintuigen waren gericht op de twee mensen achter hem.
Miriam stopte, stond op. Ze keek naar Marc, die met een vinger tegen haar boxershort tikte. Ze glimlachte. Ze duwde Tom iets naar voren, tegenover Marc. “Jij nu,” fluisterde ze. “Je weet wat je moet doen.”
Marc knielde naast Tom, aan de andere kant van de stoel. Hij keek Tom in de ogen. “Ik vergeet bijna mijn rol,” zei hij met zachte stem. Hij trok zijn broek naar beneden en liet zijn eigen stijve pik verschijnen. Tom’s controller viel bijna uit zijn handen, zijn personage werd neergeschoten op het scherm.
Marc boog voorover. Zijn hand streelde Miriam, en dan gleed hij achterom en zette zijn pik tussen haar lippen. Ze liet hem langzaam in haar mond glijden. Tom keek toe; zijn controller bleef steken.
Tom’s personage was down. Zijn team collega’s riepen hem: “Tom, revive!”
Hij hapte naar adem. Zijn handen trilden. Hij pakte de controller en drukte een revive. Miriam gaf Marc een zachte duw: zijn mond zei “Niet doen,” maar zijn hand bewoog onbewust – de controller bewoog, zijn personage sprong terug in het spel.
Tom’s kijkveld vervaagde even, tussen het seks- en oorlogstoneel. Miriam’s mond was een zuigende wervelstorm. Marc nam zijn beurt in haar mond. Ze verwisselden. Ritmisch. Coordinatie tussen mond en vingers. Tom verloor zichzelf – in beide werelden tegelijk.
Het gevecht in-game escaleerde. Tom’s team moest Barrack stormen – hij stond klaar. Intussen stond Miriam weer achter hem. Haar handen gleed langs zijn torso, streelde over zijn tepels, kruiste zijn ribben. Ze fluisterde tegen zijn oor. “Je moet harder.”
Zijn personage stormde naar binnen en begon vijanden omver te schieten. Zijn hand op de controller vond ritme met Miriam’s zuigkracht. Zijn ogen splitsten tussen game en daad. Ze voegde nog een verfijning toe: ze nam zijn pik dieper in haar mond, draaide licht met haar tong.
Het was alsof ze elkaar leidden — zij voerde zijn lichaam, de game voerde zijn geest.
Tom voelde hoe zijn lijf zich spande. Zijn semen schopte tegen zijn buik. De game liep naar een finale. Hij had nog één vijand voor zich. Miriam beet zacht zijn eikel. Marc streelde zacht hun schouders. Tom raakte zijn finish.
Op het scherm klonk de "Victory" boodschap. Hij haalde diep adem. Zijn controller verloor grip. Zijn personage zakte neer, maar hij wist dit was de echte overwinning.
Miriam liet los. Tom kroop uit zijn stoel, terwijl hij voelde hoe zijn benen beefden. Marc stond achter Miriam en glimlachte trots. Ze waren samen, een trio; en Tom voelde zich overwonnen en verrijkt.
Het scherm bleef hangen op Victory. Tom knipperde. Miriam omhelsde hem, droeg een natte glans op zijn wang. Marc trok hem naar hen toe. Ze formeerden een stille knipogen en satisfaction.
“Tot volgende keer,” fluisterde Miriam. “Call of Duty staat open.”
Tom liet de controller vallen op tafel. Hij keek naar het scherm. Zijn hart klopte nog na, niet van de game, maar van iets anders. Hij voelde zijn lippen krullen in een zachte glimlach.
“Ik ben er morgen,” zei hij. “En de dag daarna.”