Victor had de advertentie wekenlang genegeerd. Geen foto’s, geen beloftes, alleen een korte tekst in zwarte letters: “Het Huis Zonder Gordijnen zoekt getuigen. Alleen stellen. Alleen wie durft.”
Zijn vrouw Anna had hem er uiteindelijk over aangesproken. “Je leest het steeds,” had ze gefluisterd, terwijl haar hand over zijn schouder gleed. “Wat is het?” Hij had niets gezegd. Hij had haar blik niet durven ontmoeten.
Twee weken later stonden ze in een verlaten industrieterrein, voor een gebouw dat meer leek op een oud warenhuis dan op een club. Een enkele lamp brandde boven de deur. Binnen rook het naar metaal en kou. Een man in zwart pak, gezicht onzichtbaar achter een masker, nam hun telefoons af en wees naar een smalle trap.
Hey mannen, deze oproep is echt alleen bedoeld voor oudere mannen. Ik hou van gangbangs en om hard genomen te worden door oudere mannen, zonder verplichten. Interesse? Stuur me een berichtje en wie weet kan je me harige kutje likken 😉
Ze gingen omhoog. Boven wachtte een zaal zonder gordijnen. Hoge ramen lieten het stadslicht binnen. Middenin stond een cirkel van stoelen, precies acht. Ze namen plaats. Anna hield haar handen in haar schoot. Victor voelde zijn keel droog worden.
Er kwamen meer stellen binnen. Sommigen jong, sommigen ouder. Allen onrustig, maar nieuwsgierig. Boven hen hing een camera aan het plafond, knipperend rood. Niemand sprak.
Toen verscheen een vrouw. Niet jong, niet oud, gekleed in een wit pak dat strak zat als een tweede huid. Haar haar was zwart, glanzend, haar blik scherp. “Mijn naam doet er niet toe,” zei ze. “Ik ben de Regisseuse. Jullie zijn hier omdat jullie een grens willen zien, niet alleen voelen.”
Ze liep langzaam rond de kring, haar vingers glijdend over elke schouder die ze passeerde. “Vanavond is er geen privacy. Geen maskers. Geen gordijnen. Alleen kijken. Alleen de waarheid.” Haar stem klonk helder, koel, en onder die koelte brandde iets wat geen mededogen had.
Anna’s ademhaling werd hoorbaar. Victor voelde het zweet langs zijn rug lopen. De vrouw stopte voor hen. “Jullie twee hebben het langst gekeken naar de advertentie. Dat betekent dat jullie het meest bang zijn. En dat maakt jullie het meest geschikt.”
Ze boog zich naar Anna en fluisterde: “Jij wordt het middelpunt. Jij laat hem kijken. Hij leert dat hij niets is.”
Anna’s ogen sloten zich even. Ze knikte nauwelijks merkbaar. Victor voelde een steek van iets wat hij niet kon benoemen. Angst? Opwinding? Jaloezie?
De Regisseuse knipte in haar vingers. Twee mannen in zwart kwamen de zaal binnen. Ze droegen geen wapens, geen voorwerpen — alleen stilte. Ze namen Anna bij de arm en brachten haar naar het midden van de kring. Haar jurk werd ritueel losgeknoopt, langzaam, alsof elke knoop een vraag was. Victor wilde iets zeggen, maar zijn keel zat vast.
De zaal bleef stil. De andere stellen keken. Niemand glimlachte. Niemand sprak.
Anna stond daar, schouders recht, ogen op Victor gericht. In haar blik lag iets van uitdaging. De Regisseuse draaide zich naar Victor. “Je mag niets doen. Je mag niets zeggen. Je bent alleen getuige. Kun je dat?”
Hij knikte. Zijn handen klemden om de stoel.
De mannen trokken Anna’s jurk van haar schouders. Geen haast. Geen tederheid. Alleen een handeling die onomkeerbaar was. Ze stond in haar ondergoed in het midden van de kring, het stadslicht op haar huid. Ze beefde niet. Ze keek naar hem.
Victor voelde zich kleiner worden. Elke ademhaling zwaarder. Hij wist niet meer of hij wilde dat het stopte of doorging.
De Regisseuse pakte iets van een tafel aan de rand van de zaal. Een dunne, glazen kroon, met scherpe punten. Ze zette hem op Anna’s hoofd. Het glas ving het licht van buiten en brak het in flitsen. “Kijk naar haar,” zei ze. “Kijk echt.”
Victor keek. Hij zag niet alleen zijn vrouw. Hij zag elke herinnering aan haar, elke ruzie, elke kus, elke stilte. Hij zag ook hoe zij hem nu aankeek — niet als partner, maar als iemand die hem iets liet zien.
“Jij bent niet het middelpunt,” zei de Regisseuse tegen hem. “Jij bent getuige. Jij bent het decor.” Haar woorden waren koud. Ze prikten. Ze maakten iets los.
Een van de mannen knielde voor Anna, legde zijn handen op haar heupen, maar deed niets. Hij keek naar Victor. Wachtte. De zaal was muisstil. De andere stellen zaten als standbeelden.
Victor voelde een druk achter zijn ogen. Hij wilde schreeuwen. Hij wilde weglopen. Hij deed niets. Hij keek.
Anna ademde langzaam in. Langzaam uit. Ze sloot haar ogen. Ze boog haar hoofd. Het was geen overgave. Het was iets anders — een keuze, misschien.
De Regisseuse kwam achter Victor staan. Haar hand op zijn schouder was koel. “Dit is je grens,” fluisterde ze. “Dit is het moment waarop je niet meer terug kunt. Wil je blijven kijken?”
Hij knikte weer. Tranen brandden achter zijn ogen. Hij wist niet waarom.
Plots zette de Regisseuse een tweede stoel in het midden. Ze gebaarde dat Victor moest opstaan. “Hier,” zei ze. “Ga zitten.”
Hij liep als in een droom naar het midden en ging zitten tegenover Anna. Zo dichtbij dat hij haar adem kon voelen. De mannen trokken zich terug. De kring van stellen keek naar hen als naar een voorstelling.
“Zij is niet je bezit,” zei de Regisseuse zacht maar hoorbaar voor iedereen. “Zij is niet je spiegel. Jij bent haar spiegel. Jij ziet wat zij wordt.”
Victor keek naar Anna. Ze keek terug. Haar handen rustten op haar dijen. Het glas op haar hoofd schitterde. Haar mond opende zich om iets te zeggen, maar er kwam geen geluid.
De stilte in de zaal werd een muur.
De Regisseuse klapte in haar handen. De ramen gingen open. De nachtwind stroomde naar binnen. Stadslichten flitsten over de vloer. “Iedereen kijkt. Iedereen ziet,” zei ze.
Anna boog zich naar Victor toe, haar voorhoofd bijna tegen het zijne. “Ik wil dat je kijkt,” fluisterde ze. “Echt kijkt.”
Hij knikte. Zijn hart sloeg wild.
Ze stond op. Ze draaide zich om naar de kring. Ze deed een stap naar voren, uit het licht, de schaduw in. De mannen kwamen terug. Ze raakten haar niet aan. Ze stonden alleen naast haar, alsof ze wachtten op een signaal.
Victor wist dat het nu zou beginnen. Wat “het” was, wist hij niet. Hij wist alleen dat hij moest kijken. Dat hij niets mocht doen.
Zijn keel was droog. Zijn handen trilden. Maar zijn ogen bleven open.
In dat moment leek het gebouw zelf te veranderen. De muren leken dichterbij te komen, de lucht zwaarder te worden. De anderen in de kring bewogen niet, maar Victor voelde hun adem als een koor. Het Huis Zonder Gordijnen ademde. En hij ademde mee.
Anna stond daar nog steeds, maar niet meer als zijn vrouw. Ze stond daar als iemand die iets ging doen wat hij niet kon stoppen. Iets waar hij getuige van moest zijn.
De Regisseuse fluisterde vlak bij zijn oor: “Nu begint het.”
Hij slikte. Zijn ogen bleven open.
En toen begon het.