Milan had al vaker gehoord over Club Nyx – geen gewone nachtclub, maar een discrete, besloten plek waar je verlangens werden onderzocht, niet veroordeeld. Op een stormachtige donderdagavond vond hij de envelop in zijn brievenbus: zwart, ongeadresseerd, enkel met een zilveren zegel in de vorm van een halve maan.
Binnenin:
Als je geil wordt van sletterige meiden die alles doorslikken — letterlijk — check dan deze site. De meeste willen niet chatten, alleen zuigen en doorgaan.
“Vanavond. 22:00. Vraag niet wie. Kom zoals je bent. Ontmoet wat je nog niet kent.”
De locatie was vaag – een zijstraat in een oud havengebied. Maar Milan voelde de prikkel van het onbekende.
Een onopvallende deur, een kale hal, en een host in masker. Milan werd vriendelijk, maar met strak protocol binnengeleid. Hij kreeg een sleutel, een doek voor over zijn ogen, en instructies:
“Zodra u zich klaar voelt, loopt u naar Kamer 6. Geen camera’s. Geen namen. Geen spijt.”
Hij werd begeleid naar een donkere ruimte, zacht rood licht, fluweel aan de muren. In het midden: een wand, van boven tot onder afgeschermd met een zwart gordijn. In het midden een opening. Niet groot, maar precies wat het moest zijn.
Milan hoorde iemand anders binnenkomen aan de andere kant van het scherm. Slechts een zachte “hmm.” Vrouwelijk. Warm.
Zijn hart bonkte. Hij liet zijn broek zakken.
De eerste aanraking was langzaam. Lippen. Zacht. De aanraking van huid op huid was direct – geen woorden, geen vragen. Haar tong speelde, zijn adem stokte. Ze kende geen haast, maar ook geen twijfel.
Hij steunde tegen de muur, zijn hoofd naar achter, de aanraking werd intenser. Haar mond nam hem volledig op, met natte zuiging, afgewisseld door speelse beetjes. Haar vingertoppen streelden zijn dijen, gleden naar zijn buik.
Milan kon zich niet herinneren ooit zo weinig controle gehad te hebben – en tegelijk zo levendig geweest te zijn.
Plots stopte ze. Hij wilde protesteren, maar toen gleed er iets in zijn hand: een klein flaconnetje. Massageolie.
Een nieuw deel van het gordijn schoof open. Alleen zijn handen konden erdoor. Aan de andere kant voelde hij huid – heupen, warm, licht trillend. Ze draaide zich om. Zijn hand gleed naar haar dijen, haar onderrug. Ze leidde hem.
Zijn vingers gleden naar binnen. Ze was al drijfnat. Een kreun – kort, ingehouden. Hij voelde haar ritme, haar adem, haar knikken.
Zij begeleidde, hij volgde.
De wand draaide langzaam. Geen zicht, slechts lichaam. Zij zat plots op haar knieën, rug naar hem toe, zijn handen op haar heupen. Hij gleed in haar, voelde haar warmte hem omhullen, haar zachte zuchten tegen het hout.
De ritmes die volgden waren primitief en elegant tegelijk – zijn heupen tegen haar, haar lichaam dat hem opving. Hun tempo synchroon. Geen stem, alleen klanken.
Milan greep haar strakker vast, zijn benen trilden. Haar hand achterom, vinger op zijn lippen.
Nog even.
En toen – beide lichamen verstrakt, schokkend, de wand trillend onder hun gewicht.
Toen hij klaar was, bleef hij staan, zijn hoofd tegen het koele hout. Zij was al weg. Geen gezicht. Geen naam.
Op het plankje lag een kaartje. In handschrift:
“Bedankt voor je aandacht. – M.”
Dagen gingen voorbij, maar Milan kon haar niet vergeten. De zachtheid van haar mond, het ritme van haar heupen, de stilte die luider sprak dan woorden. Hij betrapte zichzelf erop dat hij zijn ogen sloot op het werk – niet om te dromen, maar om te herbeleven.
Het kaartje had hij nog steeds. “Bedankt voor je aandacht. – M.”
Geen telefoonnummer. Geen mail. Alleen die ene elegante handtekening.
Op de donderdag daarna, exact een week later, vond hij opnieuw een envelop in zijn brievenbus. Zelfde zegel. Zelfde geur van fluweel.
“Je aanwezigheid wordt verwacht. Kamer 9. Geen masker. Alleen blinddoek. En gehoorzaamheid.”
Zijn hart bonsde. Hij was geen nieuwkomer meer. Hij was... uitgenodigd.
Kamer 9 was anders. Groter. Breder. Een ronde ruimte, met in het midden een cirkelvormig bed, omringd door spiegels. Eén fauteuil. Eén fles wijn. En een blinddoek op een kussen.
Milan kleedde zich uit, tot op zijn ondergoed, en ging zitten.
De deur ging open. Hij zag haar niet, maar voelde haar. Lichte hakken. Zachte geur van jasmijn.
Ze kwam achter hem staan. Legde haar handen op zijn schouders. Hij ademde diep in.
"Niet spreken," fluisterde ze.
Hij knikte.
Ze bond de blinddoek om. Alles werd zwart. Zijn huid werd zijn enige zintuig.
Ze begon met haar nagels over zijn borstkas. Licht, aftastend, dan scherper. Zijn tepels stijfden op. Ze beet in zijn oorlel. Zijn handen lagen op zijn dijen – ongecommandeerd zou hij niets doen.
Ze leidde zijn lichaam achterover op het bed. Haar gewicht bovenop hem. Geen woorden. Geen gezicht.
Ze rook naar wijn en iets warms. Huid. Vrouw. Durf.
Zijn boxershort werd omlaag getrokken. Haar hand nam hem vast, langzaam bewegend, haar duim op zijn top. Hij trilde. Ze gleed met haar lippen over zijn buik, cirkelend.
Toen zat ze bovenop hem, nog niet binnen, maar duwend, spelend. Zijn handen grepen in de lakens.
“Je vraagt niet,” fluisterde ze. “Je ontvangt.”
En hij ontving.
Haar warmte omgaf hem. Traag. Diep. Elke beweging afgemeten. Zijn blinddoek maakte alles intenser. De geur, de hitte, haar zucht toen ze hem helemaal nam.
Ze steunde op zijn borst, haar vingers in zijn haar, haar heupen rollend in een hypnotisch tempo. Geen woorden – alleen adem en lijf.
Plots verdween haar lichaam. Milan hapte naar adem. Stilte. Een andere aanwezigheid. Was het nog steeds zij?
Een koord om zijn polsen. Zacht, fluweel. Zijn handen boven zijn hoofd. Niet pijnlijk, maar stevig.
En dan – tong op zijn binnendij. Iemand anders? Of was het haar?
De verwarring maakte het intenser.
Ze nam hem weer in zich, terwijl een tweede tong hem likte, tussen zijn billen, over zijn perineum. Hij verloor zich. Zijn lijf was geen bezit meer. Het werd bespeeld.
Hij kreunde luid. Zijn rug spande zich. Maar hij hield zich in.
Nog niet.
Toen de tong zich terugtrok en zij zich verdiepte, voelde hij het einde naderen. Zijn stem schor, zijn adem hijgend.
“Ik kan niet meer…”
Een klap op zijn borst. Niet hard. Symbolisch. Strak.
“Je houdt het.”
Hij beet op zijn lip. Telde. Ademde.
Ze bleef op hem, haar spieren strak om hem heen. De beweging nu gecontroleerd, maar doordringend. De seconde waarop ze hem losliet, voelde als breken – zijn lichaam explodeerde, zijn mond schreeuwde zonder stem. Hij spoot diep in haar, zijn vingers klauwden in het matras.
Ze bleef bovenop hem liggen, trillend. Toen gleed ze van hem af.
De blinddoek werd langzaam afgedaan.
Voor hem: leegte.
Ze was al weg.
Op het kussen lag een kaart.
“Je luistert goed. Volgende keer – jij kijkt. Wij kiezen.”
Ondertekend met één initiaal: M.
En een klein lippenstiftkusje.