De eerste dag begint koud Er is iets met 1 januari. Een ruis die nog niet weggetrokken is uit de lucht. Alsof de wereld haar adem inhoudt tussen oud en nieuw. Alles is net iets stiller, trager. Behalve op het strand.
Merel arriveert net na achten, wanneer het nog schemerig is. De lucht boven zee is ijzig blauw, met een streep roze. Op de parkeerplaats is het drukker dan ze dacht. Overal mensen in badjassen, handdoeken over hun schouders, koffie in kartonnen bekers. Ze haalt diep adem en blijft in haar auto zitten. Niet omdat ze twijfelt — maar omdat ze haar rol zorgvuldig kiest. Ze is hier niet voor het water.
Als je geil wordt van sletterige meiden die alles doorslikken — letterlijk — check dan deze site. De meeste willen niet chatten, alleen zuigen en doorgaan.
Zonder zich officieel aan te melden, wandelt Merel richting het duinpad. Haar lange jas wappert licht in de wind. Onder haar sjaal zit een stille glimlach. Niemand spreekt haar aan. Niemand verwacht haar in het water. En dat is precies hoe ze het wil.
Ze heeft dit vaker gedaan. Niet op deze plek. Niet op deze dag. Maar ze herkent het ritme: het verzamelen, het zenuwachtige lachen, het ritueel van uitkleden, schreeuwen, rennen.
Vanaf het duin heeft ze zicht op het hele strand. Ze kiest haar plek instinctief: half verscholen tussen dorre halmen en oude schelpenscherven. Hier is ze onzichtbaar. En toch: op het scherpst van de waarneming.
Ze ziet groepen, stelletjes, sportteams. En dan — hij. Hij staat alleen. Een paar meter buiten de massa. Zijn postuur is compact, krachtig. Geen overbodige bewegingen. Terwijl anderen giechelen en dansen op de kou, staat hij stil. Zijn handen in zijn zij. Zijn adem zichtbaar.
Merel ziet hoe zijn blik niet over het water glijdt, maar opzij. Richting haar. Of in elk geval: haar richting.
Ze verstijft niet. Ze voelt iets anders. Warmte. Herkenning. Haar ogen blijven op hem rusten. Iets aan zijn kalmte nodigt uit. Of daagt uit.
Hij draagt een korte sportbroek en geen shirt. Zijn huid is al rood van de kou. Maar in zijn ogen brandt iets. Iets dat zij voelt in haar onderbuik.
Wanneer het startsein klinkt, stormt de menigte richting zee. Het geluid zwelt aan — gegil, gespetter, vreugde. Maar Merel hoort het nauwelijks. Ze ziet hem.
Hij beweegt traag, als de enige in slow motion. Geen theater. Geen haast. Wanneer hij het water raakt, duikt hij niet. Hij stapt. Tot aan zijn dijen. Kijkt op. Draait zijn hoofd. In haar richting.
Ze weet het nu zeker. Hij weet dat ze kijkt.
En wat haar verrast: hij vindt het goed.
Terug op het strand trekt hij zijn natte short uit. Droogt zich af met een handdoek, traag, zorgvuldig. Zijn rug naar de menigte, zijn blik… naar haar. Of net erlangs. Alsof hij haar in zijn ooghoeken houdt. Zijn hand gaat over zijn buik, zijn heupen. Niet opzichtig. Maar met een zelfverzekerdheid die haar adem inhoudt.
Ze voelt haar vingers koud worden. Niet van de wind. Maar van het fixeren. Ze durft niet te knipperen. Alles in haar is gespannen, niet van angst, maar van opwinding. Van het besef: ze is betrapt, én toegestaan.
Hij knoopt een joggingbroek losjes om zijn heupen. Maar voor hij zijn trui aantrekt, maakt hij een klein gebaar. Eén tikje tegen zijn borst. Dan wijst hij, heel kort, richting de strandopgang. Niet als uitnodiging. Als mededeling.
En dan loopt hij weg. Niet naar de drukte. Maar de andere kant op. Richting duin.
Merel blijft nog zitten. Haar hart klopt hoorbaar in haar oren. De menigte druipt langzaam af. Kinderen worden ingepakt, handdoeken opgerold. De adrenaline verdwijnt uit de lucht. Alleen zij blijft.
Ze telt tot honderd. Dan staat ze op. Loopt niet direct achter hem aan. Maar volgt zijn route. Achter de duinen, waar de wind stiller is en de zon net begint te piepen.
Ze loopt langzaam. Heel langzaam. En dan hoort ze het: een kuchje. Niet ver. Een jas die ritselt. En dan: “Je keek,” zegt een stem.
Ze blijft staan. “Jij ook.”
“Maar ik wist dat jij keek.”
“Ik hoopte dat je het voelde.”
Ze staan dicht bij elkaar. Maar raken elkaar niet aan. De wind trekt langs hun wangen. Haar jas open, zijn trui losjes. Hun lichamen gloeien van binnen. Niet van het rennen. Van het zien.
Hij komt iets dichterbij. Zijn adem zichtbaar tussen hen in.
“Ik loop hier nog een stukje,” zegt hij.
“Ik ook,” antwoordt ze.
En zo lopen ze. Zij aan zij. Door een bevroren duinlandschap. Zonder elkaar te vragen wie ze zijn. Alleen voelend wat ze willen delen: het kijken, het weten, het toelaten.
Soms is de eerste dag van het jaar niet om te beginnen.
Maar om te erkennen wat er altijd al was.
Een tweede ontmoeting zonder afspraken. Later die middag, als het licht goud wordt en de lucht bijna kleurloos, rijdt Merel langs de kust. Ze weet niet precies waarom. Of beter gezegd: ze weet het wél, maar durft het zichzelf niet hardop toe te geven.
Ze had zijn blik gevoeld. Zijn gebaar gezien. En hoewel er niets werd afgesproken, weet ze: hij zal daar zijn. Of niet. Maar het verlangen om die mogelijkheid op te zoeken is al genoeg.
Ze parkeert haar auto op een klein grindpad net achter de duinen. Geen andere auto in zicht. De zee ruist zacht. Alsof de wereld zich schrap zet voor iets wat komt.
Ze loopt richting een oude strandopgang waar nog houten planken tussen het zand uitsteken. De zon staat laag. Haar adem maakt wolkjes. Maar haar lijf is warm. Nog steeds.
Tussen de duinen doemt een silhouet op. Hij zit op een aangespoeld boomstammetje. Trui opgetrokken, handen in zijn nek, ogen dicht.
Ze blijft staan. Even.
“Je kwam,” zegt hij zonder op te kijken.
“Je wist dat ik zou komen,” antwoordt ze.
Hij knikt, opent zijn ogen en kijkt naar haar.
“Ik dacht… jij bent iemand die niet zomaar wegkijkt.”
“Ik kijk juist heel goed,” zegt ze.
“Dat zag ik,” antwoordt hij.
Ze gaat naast hem zitten. Niet dichtbij. Niet ver. Hun schouders delen de wind. Geen van beiden zegt iets. De stilte groeit. En met die stilte: iets wat op toestemming lijkt.
Zijn hand rust op zijn knie. Haar hand ligt losjes op haar dij. Hij schuift een paar centimeter op. Hun mouwen raken elkaar. Alleen stof. Maar dat is genoeg om haar ademhaling te verschuiven.
“Als ik je nu zou aanraken,” zegt hij, “zou je dan blijven kijken?”
Ze knikt. Langzaam.
“Als jij blijft voelen.”
Zijn hand schuift over haar jas, traag. Naar haar elleboog. Haar pols. Geen greep, geen druk. Alleen aanwezigheid. Ze draait haar hand en legt haar vingers over de zijne. Haar huid brandt, zelfs door de stof.
Dan opent ze haar jas. Alleen het bovenste knoopje. Zijn blik volgt. Niet naar haar hals. Maar naar haar ogen. Steeds haar ogen.
De zon zakt verder. Haar gezicht is nu in halfschaduw. Hij raakt haar kaaklijn aan, met de rug van zijn hand. En ze sluit haar ogen. Niet van schaamte. Van overgave.
Ze trekken geen kleding uit. Ze zoeken geen plek om te liggen. Alles gebeurt daar, op die boomstam. In halve aanrakingen. In vingers die onder een sjaal verdwijnen. In knieën die elkaar vinden.
Hij buigt zich naar haar toe. Zijn voorhoofd raakt het hare. Hun lippen bijna. Niet helemaal.
“Ik wil je niet pakken,” fluistert hij.
“Dat weet ik,” zegt ze.
“Maar ik wil je wel laten voelen dat ik je zie.”
“Ik zie jou ook.”
En dan… heel zacht… raakt hij haar lippen. Niet met zijn mond. Met zijn duim. En ze trilt.
Ze blijven daar zitten tot het licht volledig weg is. Zijn hand ligt op haar dij. Haar hand op zijn nek. Alles klopt. Niets moet.
Wanneer ze opstaat, kijkt ze hem aan.
“Tot volgend jaar?” vraagt hij.
Ze lacht.
“Misschien eerder. Ik loop vaker in de duinen. Met mijn ogen open.”